ဘဝ..ရသ..ေကာ္ဖီခါးခါး

လက္ရွိအေနအထားမွာ အခ်ိန္အမ်ားစုက အထီးက်န္သလုိခံစားေနရတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ခပ္ပါးပါး။ အနာဂတ္က မႈန္၀ါး၀ါး။ ဘယ္စခန္း သြားရမွာလည္း မေရရာ။ လက္လွမ္းမီသမွ် စာေလးေတြဖတ္လုိက္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ အၾကာၾကီးထုိင္၊ ေတြ႔ရာလူနဲ႔ (အမ်ားအားျဖင့္ လူရင္းေတြနဲ႔) ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ပြားလုိက္။ ရံဖန္ရံခါ ရင္ထဲမွာေအာင္းေနတဲ့ ေလပူေတြကုိ BBC,VOA ေလလႈိင္းကတဆင့္ လႊင့္ထုတ္လုိက္။ အိပ္ယာထဲမွာေခြရင္း အတိတ္အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးလုိက္။

ဒီလုိနဲ႔ စိတ္ကူးေလးေတြသြက္လာတယ္။ လက္ကေလးေတြလႈပ္လာတယ္။ စာရြက္ေပၚမွာ စာေၾကာင္းေလး ေတြထင္လာတယ္။ ေကာင္းတာမေကာင္းတာ အသာထား.. စာလံုးေတြက အင္တာနက္ေပၚထိ ခုန္ေပါက္ ျဖန္႔က်က္လာတယ္။ အင္တာနက္စပိနဲ႔ေျပးရင္းလႊားရင္း တခ်ဳိ႕ တခ်ဳိ႕ေသာမ်က္လံုးေတြ.. ကုိယ္ျဖန္႔ခင္းထားတဲ့ စာလံုးေတြေပၚခလုတ္တုိက္လဲက်မိေတာ့.. comment ေဆးစက္ေလးေတြ ခ်ထားခဲ့တယ္။ ဘာေျပာေကာင္း မလဲ... ဒီကေကာင္ေရာဂါတုိးပါေလေရာ။

ေသြ႔ေျခာက္ေနတဲ့ ဦးေႏွာက္မွတ္ဥာဏ္ကုိ အတင္းေရစုိေအာင္ဆြတ္ျပီး အထပ္ထပ္အခါခါ ညွစ္ခ်။ ရသမွ်အေတြး ေတြနဲ႔ ျဖစ္နုိင္သမွ် အရုပ္တစ္ခုရေအာင္ဖန္တီး။ လွသလား အက်ည္းတန္သလား နားမလည္။ အင္တာနက္ ေစ်းကြက္မွာ အခ်ိန္မီအေရာက္တင္။ အင္း...ခုဆုိရင္ ေဖ့စ္ဘုတ္ စင္ေပၚမွာ ကုိယ္တင္ထားတဲ့ အရုပ္ေတြ မ်က္စိရႈပ္ေလာက္ေအာင္ကုိ အေတာ္မ်ားေနပါေပါ့လား။

ေနာက္ဆက္တဲြျပႆနာတစ္ခုက ဘယ္တုန္းကမွ မရင္းႏွီးဘူးတဲ့ အဲဒီ အင္တာနက္ ဆုိတဲ့ မိတ္ေဆြကုိ တစ္ေန႔ တစ္ခါေလာက္မွမျမင္ရရင္ မေနနုိင္ေလာက္ေအာင္ စဲြလမ္းေနမိတာ။ အိမ္သူက စိတ္လုိလက္ရ အိတ္ထဲထည့္ ေပးထားတဲ့ အေၾကြစေလးေတြေရာ... တခါတေလ သူမသိေအာင္ ဘတ္ထားတဲ့ ဘတ္ေငြအစစ္ေတြပါ အင္တာနက္ဆုိင္မွာပဲ ဂိတ္ဆံုးဆံုးသြား။ စိတ္ထြက္ေပါက္ေလး တစ္ခုအျဖစ္ပါ။

 ၾကာေတာ့ အိမ္သူသက္ထားကပါ သိပ္ျပီးမသကၤာျဖစ္လာတယ္။ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ.. ဘယ္သူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္တာလဲ...။ အြန္လုိင္းဇာတ္လမ္း ေတြကလည္း သူ႔ဟာသူ ေကာင္းကင္မွာမေနဘဲ ေျမျပင္ထိ ဆင္းဆင္းလာတတ္ေတာ့ မိသားစုေတြၾကားမွာ ယံုထင္ေၾကာင္ထင္ ျဖစ္ရတာေပါ့။

အြန္လုိင္းေပၚလမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း သိကၽြမ္းခြင့္ရလာတဲ့ မိတ္သစ္ေတြ၊ မထင္မွတ္ဘဲျပန္ဆံုခြင့္ရလုိက္တဲ့ မိတ္ေဟာင္းေတြနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ၾကံဳတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ စိတ္သက္သာရာရသလုိလုိ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ပုိင္းျဖတ္ ထားတဲ့ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ပုိပုိသြားတတ္တယ္။ မိတ္ေဟာင္းေတြနဲ႔ အတိတ္အေၾကာင္း စကားလက္ဆံု က်တဲ့ အခါမ်ဳိးမွာေတာ့ သြားေလေရာ့ ဇာတ္ေမ်ာၾကီး။ ဇာတ္လမ္းအရွိန္သတ္မရေတာ့ Bill စာရင္းက တက္ျပီးရင္း တက္။ ဒါေတြရွင္းဖုိ႔ မဆလာခြင္ကုိ ခရီးယာယီထြက္။ မခက္ပါဘူးေနာ္... ေနတတ္ရင္ေပ်ာ္စရာၾကီး။

ရင္ထဲရွိရွိသမွ် အားရေအာင္ စားျမံဳ႕ျပန္ျပီးတဲ့ေနာက္ ကုိယ့္အျပစ္နဲ႔ကုိယ္ ခပ္ရုိ႕ရုိ႕ေလးအိမ္ျပန္လာတဲ့အခါ ေႏြးေထြးစြာေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့ အိမ္ကစီအုိ(ဇနီး)ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းပါးက က်ဳိက္ထီးရုိး၀င္းစတားပစ္သလုိ ဒလစပ္ ေပါက္ကဲြထြက္လာတဲ့ အျပစ္တင္သံေတြေအာက္မွာ ငမုိက္သား ျပားျပားၾကီး၀ပ္ကာ ခံေပေရာ့။

သူ႔ကုိတုန္႔ျပန္ေနလည္း ေျပလည္စရာအေၾကာင္းမျမင္။ အေကာင္းဆံုးက အိမ္ေနာက္ေဖးကုိတည့္တည့္သြား အသင့္စိမ္ထားတဲ့ အ၀တ္တစ္ဇလံုကုိ သူ႔ကုိယ္စား အားရပါးရ ေလွ်ာ္ပစ္လုိက္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္။

ဘယ္ရမလဲ...သင္းေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွေအာက္က်ဳိ႕မခံဘူး။ အထူးေလ့က်င့္ထားတဲ့ ေရတပ္သား။ ပင္လယ္ကုိ ခါးေစာင္းတင္ထားတဲ့ေကာင္။ သူထားသမွ်အလုပ္ မခုိင္းဘဲရွာၾကံလုပ္လုိက္တဲ့အခါ သခင္မ ႏႈတ္ဖ်ားက အၾကင္နာစကား ဟ,မလာေတာင္မွ သနားသျဖင့္ ေဖ်ာ္ေပးတဲ့ေကာ္ဖီတစ္ခြက္အျပင္ ကြမ္းယာ ေလးပါ အပုိဆုရလုိက္ေသး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာလည္း လုပ္ခဲ့ျပီးျပီမုိ႔ ေက်နပ္ပါတယ္ေလ .... ေရရွည္မွာ ဒီအေျခအေနအတုိင္း ဆက္ရွိေနအံုးမွာလားဆုိတာကေတာ့ အမ်ားေျပာေျပာေနတဲ့ သမၼတၾကီးရဲ႕အစုိးရလုိ ေစာင့္ၾကည့္ရဦး မွာေပါ့ေလ။

(ခုလုိေရးလုိက္တာလည္း မြန္းက်ပ္မႈကုိေျဖေလွ်ာ့တဲ့ ထြက္ေပါက္တစ္ခုပဲလုိ႔ ထင္မိပါတယ္)

စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရင္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။

ေနမင္းသူ