စစ္သားမ်ားကို မုန္းသည္ဆုိေသာ စစ္သားတေယာက္ရဲ႕ သမီး

ထုိင္းနုိင္ငံကို ထြက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ အတတ္နုိင္ဆံုး မိမိတတ္ကၽြမ္းနားလည္သေလာက္နဲ႔ မိမိျမန္ မာနုိင္ငံသားမ်ားအတြက္ အလုပ္အ ေကၽြးျပဳမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး မိမိေရာက္ရွိရာေနရာေတြမွာ အတတ္နုိင္ဆံုး မိမိတတ္သိနားလည္သေလာက္ေလး အဂၤလိပ္စာ၊ ကြန္ပ်ဴတာစတာေတြကို သင္ၾကားလာေပးခဲ့ရင္း အေျခအ ေနအေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ ျပည္သူလူထုဘက္က ရပ္တည္ေပးခဲ့ၾကၿပီး တပ္မေတာ္က ျပည္သူလူထုႏွင့္တကြ ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚတင္လာတဲ့ ေသြးေၾကြးေတြကို ျပန္ဆပ္ဖို႔ေက်ာင္း သားေတြရဲ႕ ပုဆုိးကို ဆြဲၿပီးေတာခိုလာခဲ့ၿပီး ယခုအခါ NGO တစ္ခုမွာ ျမန္မာ့နုိင္ငံေရးနဲ႔ ျမန္မာျပည္သား ေရႊ႕ ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ဥပေဒပိုင္းဆုိင္ရာကိစၥရပ္မ်ား အသိပညာရရွိေရးဆုိင္ရာေတြအတြက္ ကိုယ္ စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသေရြ႕ လုပ္ေဆာင္ေနၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း စစ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မူလတာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနတယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္တတ္တဲ့ စစ္သားအေၾကာင္းေျပာရင္မာန္ပါပါေျပာၿပီး လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းလာတတ္တဲ့ ကိုျမင့္ေဝ နားကိုေရာက္ရွိၿပီး အခ်ိဳ႕အရာေတြကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးရင္းနဲ႔ ဘာရယ္ညာရယ္ မဟုတ္ဘဲ တပည့္တပန္းေလးေတြ ရလာခဲ့ပါတယ္။

          ထူးထူးျခားျခား ရတဲ့တပည့္ေတြက က်ေနာ့္ထက္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ႀကီးေနသူေတြမ်ားၿပီး ျပန္ၾကည့္လိုက္မယ္ဆုိရင္ တုိင္းရင္းသူ တုိင္းရင္းသားေတြက မ်ားေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အရမ္းကိုရိုးသားၾကတယ္။ သူတို႔ေလးေတြဘဝေတြ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ ခုလိုတုိင္းတပါးကို ထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကရတာဟာ နုိင္ငံေရးရဲ႕ ဂယက္ရိုက္ခတ္မႈလို႔လည္းသူတို႔မသိ၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိလို႔ ဆုိ တာကိုလည္း သူတို႔မသိ၊ နုိင္ငံမတိုးတက္လို႔ဆုိတာကိုလည္း သူတို႔ေလးေတြနားမလည္နဲ႔ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ရင္ တြင္းအသိမွာကေတာ့ ျမန္မာနုိင္ငံႀကီးတုိးတက္ရင္အရမ္းေကာင္းမွာပဲ၊ ထုိင္းနုိင္ငံေလာက္တိုးတက္ရင္ပဲ ေက် ပန္ပါတယ္ဆုိတာေလာက္ကိုပဲ သူတို႔ေတြးၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆုိတာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရင္းပဲ ဘဝကို ျဖတ္ သန္းၿပီး ျဖတ္သန္းရာဘဝမွာ ပညာဆုိတာမသင္ခဲ့ၾကရေတာ့ ပညာဆုိတာကို သင္ခ်င္လြန္းေလေတာ့ ခုလို က်ေနာ့္လို အနည္းအက်ဥ္းေလာက္သာ တတ္သိတဲ့ သူဆီမွာလည္း တပည့္လာခံၾကေလေတာ့ က်ေနာ္လည္း တတ္သိသေလာက္ကို အိပ္သြန္ဖာေမွာက္သင္ၾကားေပးရင္း ကိုယ္တုိင္လည္း ေလ့လာျဖစ္ေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ အက်ိဳးရွိရပါေတာ့တယ္။

          ဒီလိုသင္လာရင္းနဲ႔ မထင္မွတ္တဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမးခြန္းနဲ႔ သူေျပာတဲ့စကားေတြေၾကာင့္ က် ေနာ္ညည အိပ္ေရးေတြပ်က္ၿပီး စဥ္းစားခန္းဝင္ရပါေတာ့တယ္။ သူေျပာတာက ဘာမွေတာ့ မထူးဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မထူးေပမယ့္ ဆန္းတယ္ဆုိတာမ်ိဳးပါပဲ။ “ဆရာက စစ္သားလား”          ဆုိတဲ့ အစခ်ီတဲ့ေမးခြန္းေနာက္က သူေျပာလာတာေတြကို ဂရုတစိုက္နားေထာင္မိပါေတာ့တယ္။

          သူေမးတဲ့ေမးခြန္းကို ဟုတ္တယ္လို႔လည္း ေျဖၿပီးေရာ။ “သမီးအေဖလည္း စစ္သားပဲ ခုေတာ့ ပင္စင္ ယူထားၿပီးပါၿပီ ခု သမီးတို႔ မိသားစုအားလံုး ထုိင္းနုိင္ငံမွာ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတာ လခကေတာ့ သိပ္မရပါဘူး၊ သမီးဆို တစ္လမွ ဘတ္ ၄၀၀၀ ပဲရတယ္ ဒါေပမယ့္ သမီးတို႔ မသားစုအားလံုး သူေဌးအိမ္မွာေနရတယ္။ သူေဌးက အရမ္းသေဘာေကာင္းတယ္။” နဲ႔ သူ႔ဘဝအေၾကာင္းေတြေျပာျပေနပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ မွာေတာ့ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕သမီး စစ္မႈထမ္းေဟာင္း စစ္သားေဟာင္းႀကီးနဲ႔ သူ႔ဇနီး တစ္မိသားစု လံုး ထုိင္းနုိင္ငံမွာ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကရတယ္။ သူ႔အေဖရဲ႕ စစ္သက္နဲ႔ ရာထူးကိုေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒုအရာခံဗိုလ္ႀကီး စစ္သက္က ႏွစ္ ၃၀ နဲ႔အထက္မွာ။ က်ေနာ္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဘယ္မွာလည္း ငါတို႔ စစ္သားေတြအတြက္ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္။ ဘဝတစ္ခုတင္မဟုတ္ဘဲ မိမိနဲ႔ အေၾကာင္းဆက္ႏြယ္ပါလာတဲ့ မိသားစုေတြရဲ႕ ဘဝေတြကိုပါ ေပးဆပ္ထားရတဲ့ စစ္သားဘဝရဲ႕ ရလဒ္က ခုလို သူမ်ားနုိင္ငံမွာ ကၽြန္လာခံဖုိ႔တဲ့ လား။

          ဒါက်ေနာ္သိတဲ့ တစ္ေယာက္ပဲရွိေသးတယ္။ ထုိင္းနုိင္ငံမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳး စာရင္းမ်ားအရ ၂ သန္းေက်ာ္ ေပမယ့္။ တရားမဝင္ေကာအားလံုးဆုိရင္ ၄ သန္းဝန္းက်င္မွာရွိတယ္။ ဒီ ၄ သန္းေသာ ျမန္မာနုိင္ငံသားေတြထဲ မွာ က်ေနာ္သိသေလာက္စစ္မႈထမ္းေဟာင္းဆုိရင္ ၅ ဦးနီးပါးရွိတယ္။ တစ္ေယာက္ေတြ႕ဖူးေသးတယ္။ သူက ေတာ့စစ္သက္အရ အၿငိမ္းစားယူလာတဲ့အခါ ဗိုလ္ႀကီးျဖစ္လာသူ။ သူလည္း ထုိင္းနုိင္ငံရဲ႕ စက္ရံုတစ္ခုမွာ အ လုပ္ လုပ္ေနေလရဲဲ႕။ ဘယ္လိ္ုပဲေျပာေျပာ သူဟာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က အရာရွိတစ္ေယာက္ပဲမဟုတ္ေပလား။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က သက္ျပည့္ၿပီး အၿငိ္မ္းစားယူလာတဲ့ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ခံစားခြင့္က တုိင္းတ ပါးမွာ ကၽြန္ခံဖို႔တဲ့လား။ ဘယ္မွာလည္း က်ေနာ္တို႔ကိုေျပာေနတဲ့ ခံစားခြင့္တို႔ ရပိုင္ခြင့္တို႔။ ဒီလိုေျပာတာ့ ဒါေတြရ မွလုပ္မွာလားလို႔ ကတ္သတ္ေမးခြန္းေတြက ထြက္လာဦးမယ္။

          ရမွလုပ္မွာမဟုတ္ေပမယ့္ ေနရာတုိင္းမွာေတာ့ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အက်ိဳးခံစားခြင့္ဆုိတာေတာ့ ရွိစၿမဲမဟုတ္ လား။ နုိင္ငံတကာတပ္မေတာ္ေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းမယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ထားတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ သားေတြ ထားလိုက္ပါဦး က်ေနာ္တို႔လို တရားဝင္အၿငိမ္းစားယူလာသူမဟုတ္သူေတြကိုေတာ့။ သို႔ေသာ္ တရားဝင္ အၿငိမ္းစားယူလာတဲ့ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းေတြအတြက္ ဘယ္မွာလည္း သူတို႔အတြက္အက်ိဳးခံစားခြင့္။ ဘယ္မွာလည္း ေနာင္ေရး။ ဘယ္မွာလည္း သူတို႔ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္အေပၚတာဝန္ယူမႈ။ စတဲ့ စတဲ့ ေမးခြန္းမ်ားစြာနဲ႔ က်ေနာ္ျခာျခာလည္လာရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တပည့္နဲ႔ ရင္းႏွီးလာေတာ့ သူေျပာျပလာတယ္။ “သမီး စစ္သားေတြကို အရမ္းမုန္းတာပဲ” ရုတ္တရက္ ပြင့္အန္လာတဲ့ သူ႔စကား။ က်ေနာ္ပင္ ဘာေျပာရမယ္မွန္းမသိေအာင္ အံ့ၾသမွင္ သက္မိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆုိေတာ့ သူေျပာတဲ့ ခ်စ္လွပါတယ္ဆုိတ့ဲ အေဖကိုယ္တုိင္လည္း စစ္သား၊ ေနာက္သူဆရာလို႔ေခၚေနတ့ဲ က်ေနာ္လည္း စစ္သား ဒါကို သူက စစ္သားေတြကိုမုန္းတယ္ ၾကည့္မရဘူးဆုိ ေတာ့ က်ေနာ္မအ့ံၾသဘဲ မေနနုိင္ေတာ့ပါ။

          ဘာေၾကာင့္မုန္းတာလဲဆုိတာကို က်ေနာ္ေမးေတာ့။ “ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့မသိဘူး ဒါေပမယ့္ သမီး မုန္းတယ္ၾကည့္မရဘူး” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း မေနနုိင္ေတာ့ နင့္အေဖလည္း စစ္သား နင့္ဆရာငါလည္း စစ္သား ေနာက္ဆံုးနင္တုိ႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ကိုျမင့္ေဝလည္း စစ္သား ဒါကို နင္က စစ္သားေတြကို မုန္းတယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္လိုႀကီးလဲလို႔ ေမးေတာ့။ သမီးမုန္းတယ္ဆုိတာ ဆရာတို႔ အေဖတို႔လိုစစ္သားေတြမဟုတ္ဘူးတဲ့။ သမီး အေဖကိုလည္း မမုန္းပါဘူး သူလည္း သူ႔တာဝန္ေတြနဲ႔ပဲ လံုးပန္းခဲ့ရတာတဲ့ေလ။ မိသားစုအေပၚကိုေတာင္ အခ်ိန္မေပးနုိင္ခဲ့ဘူးတဲ့။ သမီးအေဖဆို ေရွ႕တန္းေတြေလာက္ပဲသြားေနခဲ့ရတာ သမီးတို႔နဲ႔လည္း ခြဲေနရတယ္ ေနာက္ဆံုး သူပင္စင္ယူေတာ့မွ သမီးတို႔နဲ႔အတူေနတာတဲ့။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္း စစ္သားတုိင္းကေတာ့ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနၾကတာပဲေလ ဆုိေတာ့။ ဆရာကလည္း ဂိတ္ေတြမွာ ပိုက္ဆံေတာင္းၿပီး ပိုက္ဆံရွာတာ တာဝန္ လား။ အဲဒါလည္းမေျပာလိုပါဘူး သမီးလည္း စစ္တပ္ထဲမွာေနဖူးတာပဲ မေလာက္လို႔ဆုိတာသိပါတယ္။ ဒါေပ မယ့္ ျငင္ျငင္သာသာမေတာင္းဘဲ ျပည္သူေတြကုိ အလကားေနရင္း ဟိန္းေဟာက္ေနတာကေကာ တာဝန္လား တဲ့။ သူေမးတဲ့ေမးခြန္းကိုေတာ့ က်ေနာ္ အင္းမဟုတ္ပါဘူးလို႔ဘဲေျဖလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္အတတ္နုိင္ဆံုးရွင္းျပ ေပးလိုက္တာကေတာ့။

          လူကိုထိန္းခ်ဳပ္တာ ဘာလဲသိလား။ ပညာပဲ။ ပညာလို႔ဆုိလိုက္လို႔ အတန္းပညာလို႔မထင္လိုက္နဲ႔။ အတန္းပညာလည္း ပါေတာ့ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အဲဒါတစ္ခုထဲေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အစစအရာရာေပါ့၊ ထားပါေတာ့။ နင္လည္း စစ္တပ္ထဲမွာေနဖူးတယ္ဆုိေတာ့ စစ္သားဘယ္ႏွေယာက္မ်ား ၁၀ တန္းေအာင္တာပါလဲ။ အတန္း ပညာကအနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ အသိပညာကို ေပးစြမ္းတယ္။ ေက်ာင္းသင္ရိုးေတြကေန အသိပညာေတြကို ေပးစြမ္းတယ္။ ထားေတာ့၊ ဒီေတာ့ အဲဒီအတန္းပညာအားျဖင့္ေတာင္ အထက္တန္းမေအာင္တဲ့ သူေတြ မူလ တန္းေတာင္ မတက္ဖူးတဲ့သူေတြ။ လူဆုိတာကိုက ငါလုပ္ပုိင္ခြင့္ရွိတယ္ဆုိတာကို ျပခ်င္တယ္။ ပိုဆုိးတာက ေယာက်္ားေလးေတြရဲ႕ ဗီဇကိုက အမ်ားအားျဖင့္ အဲလို လုပ္ျပခ်င္တယ္။ အဲဒါကိုပဲ ဟုတ္လွၿပီလို႔ထင္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေလးသိလာတဲ့အခါ မဟုတ္ပါလားဆုိတာသိလာတယ္။ ဒီေတာ့ အဲလို ပညာမတတ္ အသိခ်ိဳ႕တဲ့ေနရတဲ့အထဲမွာမွ နင္တို႔ိသတဲ့အတုိင္း စစ္သားမွစစ္သားဆုိတဲ့ လြဲမွားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ကိုလည္း ရိုက္သြင္းခံထားရေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ သူတို႔လက္ထဲကိုလည္း ေသနတ္ထည့္ေပးထားေသးတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ေတြ ခုလို ျပည္သူကို ေမာက္ေမာက္မာမာဆက္ဆံတာမဆန္းပါဘူး။

          စစ္သားမွဟုတ္ပါဘူး။ အနည္းဆံုး နင္တို႔ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မွာကိုပဲၾကည့္ၾကည့္။ နင္တို႔ေျပာ ေျပာေနတဲ့ ဝဏ(အလုပ္သမားေခါင္း) ေလာက္ျဖစ္လာရင္ပဲ ဘာျဖစ္လာလဲ။ သူ႔လက္ေအာက္က လူကို ဟိန္း ေဟာက္တယ္ အလုပ္ရွင္ကို ဖားခ်င္တယ္။ အားလံုးလို႔မေျပာဘူးေနာ္။ တခ်ိဳ႕ ဝဏေတြ သိပ္ကို ေတာ္တယ္ ေကာင္းတယ္။ အဲလိုလူမ်ိဳးေတြကိုျပန္ၾကည့္ရင္ စာဖတ္တယ္။ ေလ့လာတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ စက္ရံု လိုအလုပ္မွာရွိတဲ့ ဝဏလိုလူေတာင္ ဒီလိုလုပ္ေသးတာပဲ ေသနတ္လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ က ခုလိုလုပ္တာ မထူးဆန္းပါဘူး။ ဒါကို သြားၿပီး ၾကည့္မရဘူး မုန္းတယ္။ မင္းတို႔လုပ္တာမွားတယ္ ဆုိၿပီးေျပာ ေနရံုနဲ႔ မၿပီးဘူး။ ဒီလိုမျဖစ္ေအာင္ အတတ္နုိင္ဆံုး နည္းပါးသြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒါေတြကိုစဥ္းစားရ မယ္။ အားလံုးကိုျပန္ၿပီးၿခံဳၾကည့္ရင္။ ဒါဟာ ပညာမတတ္လို႔။ ဒီလိုေျပာတာ့ ဘယ္ကိုေရာက္သြားလည္းဆုိရင္ ပညာေရးစနစ္ကိုေရာက္သြားတယ္။ ေနာက္တခါ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြရဲ႕ အေရးပါမႈ မီဒီယာေပါ့။ အဲဒါ လည္းပါလာတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာတို႔ ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္မွာ ၾကားသိေနတဲ့ သတင္းေတြ ဖတ္ေနမွတ္ေနၾကတဲ့ စာေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ အသိပညာဗဟုသုတ မွတ္သားစရာပါသလဲ။ ဒီလိုေျပာေတာ့ အဲဒါေတြကို ေရးသား ေနၾကတဲ့ သူေတြမွာေကာ ဘယ္ေလာက္ထိ လြတ္လပ္ခြင့္ရွိသလဲ။ ပညာေပးေဟာေျပာေနတဲ့သူေတြမွာေကာ ဘယ္ေလာက္ လြတ္လပ္မႈရွိသလဲ။ ဒါေတြကလည္း လိုလာတယ္၊ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ တစ္ခုထဲနဲ႔မၿပီးဘူး အားလံုးက ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္ေနတယ္။ ဒါေတြအားလံုးကိုေပါင္းလုိက္ေတာ့ နုိင္ငံေရးျဖစ္သြားတယ္။ ဟုတ္ၿပီ လား။

          က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ေလး ရွင္းျပေတာ့။ “ဆရာေျပာတာဟုတ္တယ္ ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးတို႔က အဲလိုမွမသိတာ သမီးတို႔သိတာက သူတို႔ေတြပဲ လုပ္ေနတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြကုိ သတ္လည္း သူတို႔ပဲ၊ သမီးတို႔ တုိင္းရင္းသားေဒသေတြကို ဝင္ၿပီးသမီးတို႔လို တုိင္းရင္းသူေတြကို မုဒိန္းက်င့္ ရြာဖ်က္ ဒီေတာ့ သမီးတို႔လည္း သူတို႔ကိုၾကည့္မရဘူးေပါ့။ ေနာက္ဆံုးသမီးတို႔ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ လမ္းမွာ ပိုက္ဆံေတာင္းတာလည္း သူတို႔ပဲ ၿပီးေတာ့ ေတာင္းတာေအးေဆးေတာင္းတာလည္းမဟုတ္ဘူး မေပးရင္ဘဲ သတ္ပစ္ေတာ့မလိုလိုနဲ႔။ မရွိတဲ့လူဆိုဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သမီးတို႔ကေတာ့မသိဘူး မုန္းတာပဲသိတယ္ ၾကည့္မရဘူး။

          အထက္ပါျဖစ္ရပ္က လုပ္ဇာတ္မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႕ထား တာပါ။ ေျပာစကားေတြကေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္ရေအာင္။ ကိုယ့္က်င္လည္ခဲ့တဲ့ အဖဲြ႕အစည္း အဲဒီအဖြဲ႕အစည္းအတြင္းက အခက္အခဲေတြကိုလည္းသိတယ္ ဘာေၾကာင့္ ခုလိုလုပ္ေနရတယ္ဆုိတာလည္း သိတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီအဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ က်င္လည္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကိုယ္တုိင္ပဲ အဲဒီအဖြဲ႕အစည္းမွာပါဝင္ေနၾကတဲ့ အဖြဲ႕ဝင္ေတြကို ၾကည့္မရေအာင္မုန္းတယ္တဲ့။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အဲဒီအဖြဲ႕အစည္းႀကီးဟာ တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနၿပီဆုိတာ သံုးသပ္နုိင္ပါတယ္။ ဘာေတြမွားတယ္ဆုိတာကိုေတာ့ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ား စဥ္းစားၾကပါကုန္။ ကိုယ္ျဖစ္ တည္ရတဲ့ ဘဝ၊ ကိုယ္က်င္လည္ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို စက္ဆုတ္ရြံရွာေနၿပီဆုိရင္ လြဲေတာ့လြဲေနၿပီ ဘာေတြလြဲ ေနလည္း ဆုိတာကိုေတာ့ အဲဒီ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုဦးေဆာင္သူေတြ စဥ္းစားရမယ့္ အေျခအေနပါ။ စဥ္းစားလို႔ အေျဖ ေပၚတာကိုေတာ့ ေျဖရွင္းဖုိ႔လိုတာေပါ့ေနာ္။ ခုခ်ိန္က မင္းေၾကာင့္ ငါ့ေၾကာင့္ ေတြန႔ဲျငင္းေနရမယ့္ အေျခအေန မဟုတ္ဘူးဆုိတာကိုလည္း သိသင့္လွပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူလို စစ္သား ေတြကိုမုန္းတဲ့ စစ္သား သား၊ သမီးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနေလမလဲ။ အဲဒီစစ္သားျဖစ္ရတဲ့ ဘဝကိုပဲ မုန္းေနမယ့္ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို ကိုယ္မုန္းေနမယ့္ စစ္သားေတြေကာ ဘယ္ေလာက္မ်ားရွိေနေလမလဲ ဆုိတာကိုပဲ ေတြးရင္းနဲ႔ အိပ္ပ်က္ညေတြ ဆက္ပါဦးမယ္……။

ဗုိလ္ရဲထက္