လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးရက္ေလာက္က မိတ္ေဆြတစ္စု
လက္ဖက္ရည္၀ုိင္းမွာ ဆံုမိၾကတဲ့အခါ တံုးစံအတုိင္း ပြားဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာပဲ။
မဆံုျဖစ္တဲ့စပ္ၾကား ရက္ပုိင္း၊နာရီပုိင္း၊မိနစ္ပုိင္းအတြင္း
သိခဲ့ၾကားခဲ့တဲ့ အသစ္စက္စက္ ဗဟုသုတေလးေတြ၊သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကုိ
အျပန္အလွန္ရွယ္ၾက တာပါ။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ေဖ့စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ
ေတြ႔ေတြ႔ေနရတဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ ရသစာစုေလးေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ဓာတ္ပံုဖန္တီးမႈေတြ
နဲ႔ ပန္းခ်ီကားေလးေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္ဗ်။
အဲဒီမွာ
တခ်ဳိ႕လက္ရာေလးေတြ(အမ်ားစုလုိ႔လည္းဆုိနုိင္ပါတယ္)ကုိၾကည့္လုိက္ရင္
အနုပညာလက္ရာ ေတာ္ေတာ္ေျမာက္တာ၊ အေတြးအျမင္ေတာ္ေတာ္စူးရွတာ၊
စိတ္အခံေလးေတြရွင္းသန္႔ေပၚလြင္ေနတာေတြ႔ရ ေတာ့ မခ်ီးမြမ္းဘဲ
မေနနုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖန္တီးရွင္ေတြရဲ႕အမည္ေတြကုိ
ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ဒီေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚကလဲြျပီး ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္အ၀န္းအ၀ုိင္းမွာမွ
ေနရာရမထားသူေတြ ျဖစ္ေန ျပန္ေရာ။ သူတုိ႔က အမ်ားနည္းတူ
ေခတ္သစ္အုိင္တီလႈိင္းစီးေနရင္းက သူတုိ႔ဖန္တီးထားတဲ့ လက္ရာေလး ေတြကုိ
ပရိသတ္ေရွ႕ေမွာက္အေရာက္ပုိ႔ခြင့္ ရေနၾကတာ။
က်ေနာ္တုိ႔ေဆြးေႏြးေနရင္း တစ္ေယာက္ကမွတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္။ “အဲဒါ လူေတြမျမင္နုိင္ေသးတဲ့ ရြက္ပုန္းသီးေတြ ေပါ့ဗ်ာ” တဲ့။
စကားေျပာေနရင္း
ညေနခင္းစကား၀ုိင္းေလးတစ္ခုကုိ က်ေနာ္ေျပးသတိရလုိက္မိတယ္။ ၁၉၈၈ အကုန္
ပုိင္းေလာကက္ ေန႔တစ္ေန႔။ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာနုိင္ငံတစ္နံတစ္လ်ားကုိ
သိမ္းက်ဳံးရုိက္ခတ္သြားတဲ့ ရွစ္ေလးလံုး လူထုအေရးေတာ္ပံုၾကီး ျဖစ္ျပီးကာစ
ပူပူေႏြးေႏြးကာလ။ ရွစ္ေလးလံုးလႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာ က်ေနာ္က ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေပၚ
ေရာက္ေနျပီး ဟုိစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ပါခဲ့တာ။ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းျပီးခ်ိန္မွာ
က်ေနာ္ ရြာျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာလည္း
စီတန္းလွည့္လည္ပဲြေတြ ထမင္းထုပ္ကမ္း ၾကိဳဆုိၾကတာေတြကုိ ရြာေရာက္မွသိရ တယ္။
အထူးသျဖင့္ ရွစ္ေလးလံုးစိတ္ဓာတ္က လူငယ္ေတြကုိနုိင္ငံေရးအသိ
ႏႈိးဆြေပးလုိက္တယ္။ သိပ္မၾကာလိုက္တဲ့ကာလေလးအတြင္းမွာပဲ
ရြာမွာစာၾကည့္တိုက္အေသးစားေလးတစ္ခု ေပၚလာတယ္။ လူငယ္ ေတြ
နုိင္ငံေရးစာေပေတြဖတ္လာတယ္။ ဒီမတုိင္မီကတည္းက ေလ့လာေရးအား အတန္အသင့္ ေကာင္း
ထားတဲ့ လူငယ္တခ်ဳိ႕လည္းရွိေနေတာ့ လူငယ္ေတြဆံုတတ္တဲ့ေနရာမွာ
စကား၀ုိင္းေလးေတြ အလုိအေလ်ာက္ ျဖစ္ေနတတ္တာေပါ့။
ေျပာရတာ
သိပ္ေတာ့မေကာင္းပါဘူး။ ေက်းလက္လူငယ္ သဘာ၀ ေန႔ဘက္အိမ္မွာလုပ္စရာရွိတာလုပ္။
ေနညိဳညိဳ ညေနေစာင္းရင္ ေထြးညိဳရွိရာ အရပ္မွာမခ်ိန္းဆုိဘဲ ဆံုၾကျမဲ။
အဲဒီညေနကလည္း
က်ေနာ္တုိ႔လူငယ္တသုိက္ ေထြးညိဳကုိ အေဖာ္ျပဳလုိ႔ ပဲေလွာ္ကုိက္ရင္း
အာရုိက္လုိ႔ ေကာင္းေနခ်ိန္မွာ တဘက္၀ုိင္းက အသက္ ၄၀ ေလာက္လူရြယ္တဦး
က်ေနာ္တုိ႔ေျပာေနတာေတြကုိ အာရံုစုိက္ နားေထာင္ေနမွန္း သတိျပဳမိၾကတယ္။
ျပီးေတာ့ သူက ခြက္ကေလးကုိင္ကာ က်ေနာ္တုိ႔၀ုိင္းဘက္ကုိ ကူးလာျပီး
“ညီေလးတုိ႔၀ုိင္းမွာ အကုိလည္း ထုိင္ပါရေစ” တဲ့။
သူကျမိဳ႔မွာေနတာျဖစ္ျပီး ရြာကိုေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ အေဖာ္ေကာင္းလုိ႔ ပါလာတာျဖစ္လိမ့္မယ္။
က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔သူ
စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူကျမိဳ႕ေပၚသပိတ္စခန္းမွာ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာေလးေတြကုိေျပာျပ
ပါတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳ၊အျမင္ေလးေတြ ဖလွယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ သူကေျပာတယ္..
“ပံုမွန္အေျခအေနမွာဆုိရင္ လူေတြရဲ႕အတြင္းသဏၭာန္ကုိ ခဲြျခားသိျမင္ဖုိ႔
ခက္တယ္ကြ၊ အေၾကာင္းတစ္ခုတုိက္ဆုိင္လာမွ ဘယ္သူဘယ္လို ဆုိတာ
ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔ျမင္ၾကရတာ၊ ျပီးေတာ့ ခုေခတ္လူငယ္ေတြက အရင္ကလူေတြလုိ
ေပၚေပၚထင္ထင္ လူျမင္မခံလုိၾကဘူး။ သပိတ္မွာ
ေခါင္းေဆာင္တဲ့လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အရင္တုန္းကရပ္ကြက္ထဲမွာ
ရွိမွန္းေတာင္ မသိရတဲ့သူေတြ။ ဆုိင္းဘုတ္မတင္တဲ့ သူရဲေကာင္းေလးေတြေပါ့ကြာ”။
က်ေနာ္တုိ႔တေတြ
ေက်းလက္လူထု အသိပညာဖံြ႔ျဖဳိးေရးအတြက္ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ စာၾကည့္တုိက္ေလး
တစ္ခုထူေထာင္ထားတာကုိလည္း သူကအားတက္သေရာ ေထာက္ခံအားေပးလုိ႔
ရံပံုေငြေတာင္လွဴသြားလုိက္ ေသးတယ္ဗ်။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေန အားလံုးလမ္းခဲြၾကတဲ့အခ်ိန္၊ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ အေတြးတစ္ခုကပ္ပါလာ ခဲ့တယ္။
ဘက္ေပါင္းစံုမွာ
ယုိယြင္းအားနည္းေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔လူ႔အဖဲြ႔အစည္းကုိ ဦးေမာ့ေထာင္မတ္လာေအာင္
အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းၾကရမွာ က႑စံု၊နယ္ပယ္စံုက ဆုိင္းဘုတ္မရွိတဲ့ စြမ္းေဆာင္ရွင္
ရြက္ပုန္းသီးေတြရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ စြမ္းအားကုိ စူးစမ္းေဖာ္ထုတ္
အသံုးခ်နုိင္ၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိက္ေလမလဲ ဆုိတဲ့အေတြးပါ။
လူျမင္သာေအာင္ ဆုိင္းဘုတ္ေထာင္မထားၾကေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕စြမ္းရည္အလွကုိ ၾကည့္တတ္ရင္ျမင္နုိင္ ပါတယ္ဗ်ာ...
ေ၀ေမာ္
No comments:
Post a Comment