သူငယ္ခ်င္းေရ....မင္းသိလား
မာသားထရီဇာတို ့၊ မဟာဓမၼဂႏၵီ၊ သမၼတလင္ကြန္း။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
တို႔လိုသမိုင္းမွာ လူေတြရဲ့ၾကည္ညိဳ
ေလးစားျခင္းကိုခံံံရတဲ့သူေတြဟာရုပ္ရည္လည္းမေခ်ာၾကပါဘူး၊ဥာဏ္ပညာလည္းအထူးထက္ျမက္တဲ့သူေတြ
မဟုတ္ၾကပါဘူး။
ရုပ္ရည္ေခ်ာတာဥာဏ္ေကာင္းတာေတြထက္က်မတို႔တန္ဖိုးအထားဆံုးအရာေတြက
- ရိုးသားျခင္း၊
- သတၱိရွိျခင္း၊
- ဇြဲရွိျခင္း၊
- စိတ္ထားမြန္ျမတ္ျခင္း၊
- မိမိကိုယ္ကိုနွိမ္ခ်ျခင္းတို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္တမ္းသာက်မတို ့ လိုခ်င္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူမဆိုဒီလိိုအရည္အခ်င္းေတြရလာနိိုင္ပါတယ္။
မိမိကိိုယ့္မိမိရိုေသေလးစားပါ။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ရိုေသေလးစားမွဳနဲ႔ တျခားလူကကိုယ့္ကိုရိုေသေလးစားဖို႔အတြက္
ဥာဏ္ပညာထူးခ်ြန္ထက္ျမက္ေနဖို႕(သို့)နာမည္ၾကီးသရုပ္ေဆာင္ျဖစ္ေနဖို့
မလိုအပ္ပါဘူး။
ေၾကကြဲစရာအျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ၾကံဳတဲ့အခါ(သို
့)အားလံုးဆံုးရွဳံးသြားတဲ့အခါ(သို ့)ခ်စ္သူကစြန္႔ပစ္သြား တဲ့အခါ(သို
့)အားငယ္စိတ္ပ်က္ေနတဲ ့အခါ (သို
့)အျခားသူေတြေလာက္ကိုယ္ကပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္မလာတဲ
့အခါကြ်န္မတို႔အမ်ားဆံုးေမးျဖစ္တဲ့ေမးခြန္းေတြက
- ဘာေၾကာင့္ငါ့ကိုမွ……………………. ?
- ဘာေၾကာင့္ခုခ်ိန္မွ……………………?
- ဘာေၾကာင့္……………………………???
- ဘာေၾကာင့္ သူတို ့လိုဘြဲ ့ေတြ......????
...?? လို႔ေမးခြန္းေတြေမးျခင္းဟာကက်မ တို ့စိတ္ကိုရူးသြပ္သြားေစပါတယ္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြမွာအေျဖမရွိပါဘူး။
ေလာကမွာအက်ိဳးရွိေအာင္ ေနတတ္သူေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုမေမးၾကပါဘူး။
ဘာဆိုတဲ့ေမးခြန္းနဲ႔ပဲသူတို႔ကိုသူတို႔ျပန္ဆန္းစစ္တက္ ၾကပါတယ္။
- ဒီကိစၥမွာငါဘာလုပ္ရမလဲ……?”
- ဒီျဖစ္ရပ္မွာငါဘာေတြသင္ခန္းစာရလိုက္သလဲ………?…"'
- ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းေနတဲ့အခါ အေျခအေနျပန္ေကာင္းလာေအာင္ ငါဘာဆက္လုပ္သင့္သလဲ...?
ေအာင္ျမင္သူလူအမ်ားစုကလည္း သူတို့ရဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဘ၀ေတြကို ကံေကာင္းတိုက္ဆိုင္မွဳတစ္ခုတည္းနဲ႕ေရာက္ရွိလာၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။
သူတို႔ကသူတို႕ကံၾကမၼာကိုသူတို့ကိုတိုင္ဖန္တီးခဲ့ၾကသူေတြပါ။
မိုက္ရူးရဲဆန္ဆန္မ်က္လံုးစံုမွိတ္စြန့္စားျပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ဘ၀ေတြကိုၾကက္ကန္းဆန္အိုးတိုးကာေရာက္လာၾကတာ
မဟုတ္ပါဘူး။
သင့္မွာလည္းမ်က္လံုး စံုမိွတ္ရဲတဲ့သတၱိရွိရင္မ်က္လံုးတစ္ဖက္ဖြင့္ျပီးစြန့္စားပါတဲ့။
ကဲ သူငယ္ခ်င္းေရ...သူငယ္ခ်င္းကိုက်မလည္းေနာက္ထပ္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပမယ္ေနာ္
တစ္ခါတံုးက အမိ်ဳးသမီးတစ္ေယာက္က သူ႔သားေလးကို လက္ဆြဲၿပီး ဂႏၵီႀကီး ဆီကို
လာတယ္။
"ဂႏၵီႀကီး… ကၽြန္မသားေလး က အခ်ိဳေတြ သိပ္စားတယ္။ ကၽြန္မလဲေျပာတာပဲ… မရဘူး။ ကေလးက စားၿမဲ စားတာပဲ။ အဲဒါ ဂႏၵီႀကီး ဆံုးမေပးပါအံုး ''
ဆိုၿပီး လာေျပာတယ္။
ဂႏၵီႀျကီး ကအမ်ိဳးသမီးကိုျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ၾကည့္ရင္း..နဲ ့"ေကာင္းပါျပီ....ေနာက္ တစ္လေလာက္ ေနမွ ျပန္လာခဲ့"
လို ့ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ ့တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီး နဲ ့သူ ကေလး က ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၵီႀကီးက ကေလးကို ၾကင္နာစြာနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီ း "သားေလး… အခ်ိဳေတြ သိပ္မစားနဲ ့....." လို ့ရိုးရိုးေလးပဲေျပာလိုက္တယ္ ။
အဲဒီေတာ့ ကေလးေလး က ရႊန္းရႊန္းစားစား ျပန္ၾကည့္ၿပီး "ဟုတ္ကဲ့" လို ့ေျပာလိုက္တယ္။
အဲလိုနဲ ့ကေလး အေမက အံ့ျသျပီးစိတ္ဆိုးမိတာေပါ့"ဂႏၵီႀကီးရယ္
ဒါေလးေျပာတာမ်ား အရင္လတည္းက က်မလာကတည္းကေျပာလိုက္ေရာေပါ့" လို
့ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ
ဂႏၵီႀကီးက "ငါလည္း အရင္တံုးက အခ်ိဳေတြသိပ္စားတယ္… ဒါေပမယ့္ အရင္ တလက စျပီး
ငါအခ်ိဳေတြ မစားေတာ့ဘူး… ေရွာင္လိုက္ၿပီ… ဒီကေလးကို အခ်ိဳမစားနဲ႔ လို
့ေျပာဆို ဆံုးမဖို ့ ဆိုတာက ငါက အရင္ဦးဆံုး အခ်ိဳမစားတဲ့သူ ျဖစ္မွရမယ္
ေလ...။"
ကဲ ... ဘယ္လိုလဲ သူငယ္ခ်င္းတို ့ေရ ... ပံုျပင္ေလးကေၿပာထားတာေတာ့
ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ ...
သူမ်ားကို ဆံုးမျပဳျပင္ေပးခ်င္ရင္ အရင္ဆံုးကိုကိုတိုင္လည္းျပန္ဆံု းမ ျပဴၿပင္ထားဖို ့လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့
အေျကာင္းေလးေပါ့....ေနာ္...
ဒါေၾကာင့္သူငယ္ခ်င္းေရ..
မိမိကိိုယ့္မိမိရိုေသေလးစားပါ။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ရိုေသေလးစားမွဳနဲ႔
တျခားလူကကိုယ့္ကိုရိုေသေလးစားဖို႔အတြက္
ဥာဏ္ပညာထူးခ်ြန္ထက္ျမက္ေနဖို႕(သို့)နာမည္ၾကီးသရုပ္ေဆာင္ျဖစ္ေနဖို့
မလိုအပ္ပါဘူး။
ခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ
ေရႊအိမ္စည္
No comments:
Post a Comment