ျမင္ခိုင္းမင္းသားႀကီး

 “ျမင္ခုိင္းမင္းသားႀကီး လာေနျပီေဟ့”

လူပ်ဳိေဆာင္ထိပ္ အ၀င္ေပါက္၀တြင္ ရပ္ေနသူတစ္ဦးက အသံျပဳလုိက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အေဆာင္တစ္ခုလံုး ေယာက္ယက္ခတ္ လႈပ္ရွားသြားသည္။

လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာပင္ တီးလက္စဂစ္တာသံ သီခ်င္းဆုိသံေတြ ၿငိမ္သြားသည္။ စကားသံေတြ ရပ္စဲသြား သည္။ ကက္ဆက္သီခ်င္းသံေတြ တုိးညွင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ဖုိ႔ အလုအယက္သုတ္ေျခတင္ၾကသည္။ ေျခသံေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ အခ်င္းခ်င္းတုိးေ၀ွ႔မိၾကသည္။ စားပဲြေပၚရွိ စစ္တုရင္ခံုထက္မွာ အရုပ္ေလးေတြ ေထာင္တ၀က္ လဲတ၀က္။ ခ်က္ခံုေဘးနားရွိ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ထဲက မီးခုိးမွ်င္ေတြ ထြက္ေနဆဲ။ ေသတၱာတစ္ခ်ဳိ႕ အဖံုးပြင့္လ်က္။ ဂစ္တာတစ္လက္က အ၀တ္ႀကိဳးတန္း တစ္ခုမွာ တေစာင္းခ်ိတ္လ်က္ က်န္ရစ္ေနသည္။

အေဆာင္၀ကုိေရာက္ရွိလာေသာ ျမင္ခုိင္းမင္းသားၾကီးက အေျခအေနကုိ အကဲခတ္လုိက္ၿပီး-

“အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါလား.. ေတာ္ေတာ္သြက္တဲ့ေကာင္ေတြ” အေဆာင္ျပင္ကုိ မ်က္လံုးေ၀့ အၾကည့္…

“ေဟ့ ေဟ့ ဟုိဘက္ကုိသြားေနတဲ့တစ္ေယာက္ ဒီကုိျပန္လွည့္လာခဲ့”

ေျပာေျပာဆုိဆုိ နီးစပ္ရာ အိပ္စင္တစ္ခုမွာ ျဖန္႔လွန္းထားေသာ ေစာင္တစ္ထည္ကုိ မၿပီး လွပ္ၾကည့္လုိက္ရာ… လား လား.. အိပ္စင္ေအာက္မွာ ေခါင္းႏွစ္လံုးဆုိင္လ်က္ မ်က္ႏွာေတြကုိ ၀ွက္ထားသည္။

“ဒီလုိလုပ္လုိ႔ ဘယ္ရမလဲကြာ.. ထြက္ခဲ့”

“စတုိခန္းကုိ ဖြင့္လုိက္စမ္းေဟ့… အဲဒီထဲမွာ လူရွိရမယ္”

သည္လုိႏွင့္ အေဆာင္တြင္း၌ လူဆယ္ေယာက္ေလာက္ ျပန္လည္စုစည္းမိလာသည္။

အားလံုးေသာ မ်က္ႏွာေလးေတြ ညႈိးငယ္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔အလုပ္တစ္ခု ရေတာ့မည္ကုိသိေနၾက၏။

ရဲေဘာ္မ်ားက စေန၊တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ ထူးထူးျခားျခား လုပ္စရာမရွိလွ်င္ နီးစပ္ရာေက်းရြာေတြကုိ  သြားေရာက္ လည္ပတ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္လြန္ေစတတ္ၾကပါသည္။ မိေ၀းဖေ၀း တရပ္တေက်းမွာ တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္ရသည္ဆုိေတာ့ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ရွိေနျခင္းက အိမ္လြမ္းစိတ္ကုိ ေျပေပ်ာက္ေစပါသည္။ ရဲေဘာ္တုိင္းလုိလုိ ခင္ရာမင္ရာ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ေတြ ရွိေနတတ္သည္။ ေမြးစားအေမ ေမြးစားအေဖ ရွိေနသူ မ်ားကလည္း မရွားပါေပ။ အထူးသျဖင့္ ႏႈတ္သြက္ေျခေပါ့ရွိသူမ်ားက ရြာခံမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာပင္ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ သြားတတ္သည္။

ဒီေတာ့ ရံုးပိတ္ရက္ဆုိ အျပင္ထြက္ဖုိ႔စုိင္းျပင္းေနသူက မ်ားပါသည္။ မနက္အိပ္ယာထသည္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္မွာ Breakfast ေလးအေျပးအလႊားဆဲြ၊ တစ္ပတ္တာ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ အရပ္၀တ္ေတြကုိ ေလွ်ာ္ဖြပ္သန္႔စင္၊ ေရမိုးခ်ဳိး အ၀တ္လဲ ရတတ္သမွ်အေမႊးန႔ံသာေလးေတြ လိမ္းက်ံျပီး ရြာထဲကုိ တစ္ခ်ဳိးတည္း လစ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕သူေတြကေတာ့ စားရိပ္သာ(Galley) မွခ်က္ျပဳတ္စီမံေပးသည့္ ေန႔လည္စာကုိ ေစာင့္ဆုိင္း စားသံုးျပီးေနာက္ပုိင္းမွ အျပင္ကုိသြားတတ္ၾကရာ ထုိသုိ႔ပဲြမ၀င္မီျပင္ဆင္ေနခ်ိန္အတြင္းမွာ အမွတ္မထင္ဆုိသလို ျမင္ခုိင္းမင္းသားၾကီး ေရာက္ေရာက္လာတတ္ျပီး တပ္အလုပ္တစ္ခုခု ခုိင္းတတ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ၾကရျခင္းပါ။

သူေရာက္လာလွ်င္ လက္ထဲမွာပါလာေသာ မွတ္စုစာအုပ္ထဲေတးထားသည့္ မွတ္ခ်က္ေတြကုိဖတ္ျပီး အေဆာင္ တြင္းရွိေနသူ လူေစ့တက္ေစ့ကုိ ေထာင့္ေစ့ေနေအာင္ ခုိင္းတတ္ပါသည္။ ေရမုိးခ်ဳိးထားေသာ အသားအရည္ေတြ ေခါင္းေလွ်ာ္ဆီေမႊးလိမ္းထားေသာ ဆံပင္ေတြ ေခၽြးျပိဳက္ျပဳိက္က်စုိရႊဲေနတာကုိ ၾကည့္ျပီး သူကသေဘာက်သလုိ လုိ ျပံဳးေစ့ေစ့ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ အားရေအာင္ခုိင္းျပီးမွ သူကုိယ္တုိင္ကားေမာင္း၍ ရြာထဲကုိလုိက္ပုိ႔တတ္သည္။ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ နာရီ၀က္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရသည့္ ဒုကၡေတာ့ ကင္းေ၀းသြားသလုိလုိ။ ဒါေပသိ ဘယ္သူကေပ်ာ္ နုိင္ေတာ့မွာလည္း။ ရြာထဲကိုေရာက္ေတာ့ ပင္ပန္းသမွ်ကုိ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ ေက်နပ္လုိက္ၾကရသည္။

ျမင္ခုိင္းမင္းသားၾကီးဆုိသည္က ရဲေဘာ္ေတြ တပ္မွဴးကုိ ခ်စ္စနုိးေခၚေသာအမည္။ တခါတရံလည္း စုိးစုိး ဟုေခၚ တတ္ၾကေသးသည္။ တပ္မွဴးကုိေတာ့ သူတုိ႔ခ်စ္ၾကသည္။ တပ္မွဴးကလည္း တပ္ကုိေျပာင္းေရႊ႕ ေရာက္ရွိလာ စဥ္ကပင္ သူ႔သေဘာထားကုိ အျပတ္ေျပာထားသည္။ “ အားလံုးကုိ ညီအစ္ကုိလုိပဲ ဆက္ဆံခ်င္တယ္။ အေရးယူတာေတြဘာေတြမလုပ္ခ်င္ဘူး၊ အခက္အခဲရွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း တင္ျပၾကပါ”တဲ့။ တစ္ကုိယ္တည္း လူပ်ဳိၾကီးျဖစ္သည္မုိ႔လည္း ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ အတူရွိေနသည့္အခ်ိန္က မ်ားပါသည္။ တစ္ခုေတာ့ရွိပါသည္။ သူစိတ္ကူးေပါက္လ်င္ ေပါက္သလုိျမင္ေတြ႔သမွ်သူကုိ ခုိင္းတတ္ျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရသည့္ အခါ မ်ားလည္းရွိတတ္ပါသည္။ တပ္ကလည္း တပ္သစ္ျဖစ္ေတာ့ အျမင္မေတာ္တာေတြ႔တုိင္း လုပ္မည္ဆိုလွ်င္ နားဖုိ႔အခ်ိန္ပင္ ရွိနုိင္မည္မထင္။

တပ္ေရးတပ္ရာကိစၥမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ေတာ့ စီအုိက တာ၀န္ယူစိတ္အျပည့္ရွိပါသည္။ သူကုိယ္တုိင္လည္း ယံုၾကည္မႈအျပည့္ႏွင့္ တာ၀န္အတုိင္းသာလုပ္သည္။ ထုိအခ်ိန္က ရံုးလုပ္ငန္းျဖစ္ေစ၊ အျခားအုပ္ခ်ဳပ္မႈကိစၥ ျဖစ္ေစ အမွားအယြင္းျဖစ္လွ်င္ သက္ဆုိင္ရာတာ၀န္ခံကုိ ဌာနခ်ဳပ္ရံုးအရာရွိက ဆင့္ေခၚဆူပူၾကိမ္းေမာင္းေလ့ရွိ ရာ စီအုိသိပါက တာ၀န္ခံကုိေစလႊတ္ျခင္းမျပဳဘဲ ကုိယ္တုိင္သြားေရာက္ေျဖရွင္းတတ္သည္။ ဒုဌာနခ်ဳပ္မွဴး ဗုိလ္မွဴးၾကီးမွာ အေတာ္စည္းကမ္းတင္းက်ပ္သူျဖစ္ျပီး သူေခၚျပီဆုိလွ်င္ G1, AQ1 ေတြကအစ အေျပးတပုိင္း သြားေရာက္သတင္းပုိ႔ရသည္။ စီအုိကေတာ့ ခပ္မွန္မွန္ေအးေအး ေဆးေဆးပင္။ က်ေနာ့္အေတြ႔အၾကံဳအရ ေအာက္ေျခကုိ ဖိႏွိပ္တတ္ေသာ တပ္မွဴးမ်ားသည္ အထက္ဆုိလွ်င္ တုန္ေနေအာင္ေၾကာက္တတ္သည္။

မေမ့နုိင္ေသာ အေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုကုိ ေျပာျပရပါဦးမည္။ တစ္ႏွစ္မုိးဦးက်အခ်ိန္တြင္ ဌာနခ်ဳပ္အစည္းအေ၀း ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ တပ္၀င္းတုိင္းမွာ သီဟုိဠ္ပင္စုိက္စုိက္ၾကရသည္။ တစ္ေန႔မွာ ဌာနခ်ဳပ္မွဴး တပ္ေတြကုိလုိက္လံ စစ္ေဆးစဥ္ က်ေနာ္တုိ႔ ရံုးခန္းအတြင္းမွာ ပံုထားေသာ သီဟုိဠ္ေစ့မ်ားေတြ႔ရွိသျဖင့္ တပ္မွဴးကုိဆူပါေတာ့သည္။

“မင္း သီဟုိဠ္ေစ့ေတြက ဒီအခ်ိန္မစုိက္ေသးဘဲ ဘာလုပ္ထားတာလဲ”

“က်ေနာ္စုိက္ဖုိ႔ စီစဥ္ေနပါတယ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ စုိက္ပ်ဳိးေရးပညာရွင္လည္း ေခၚထားပါတယ္၊ ခုေျမျပဳျပင္ေနတုန္းမုိ႔ပါ”

“ ဒီမွာၾကည့္.. ေပါက္တူးနဲ႔ေျမၾကီးတစ္ခ်က္ေပါက္လုိက္၊ ေပါက္ျပားကုိ အသာမျပီး သီဟုိဠ္ေစ့ပစ္ထည့္၊ ေျမစာကုိဖေနာင့္နဲ႔တစ္ခ်က္ေပါက္လုိက္၊ ကိစၥျပီးေရာ။ ဒါမ်ား ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္လာေျပာေနေသးတယ္” ဌာနခ်ဳပ္မွဴးမွာ ေက်ာင္းဆရာဘ၀က စစ္ဗုိလ္ျဖစ္လာသူျဖစ္ျပီး.. အေနအထုိင္ရုိးစင္းသည္။ စကားေျပာလွ်င္ ေတာ့ တံုးတိ။

စီအုိက သူပုိင္ေငြျဖင့္ တပ္ပုိင္စုိက္ပ်ဳိးေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းလုပ္ရန္ စိတ္အားထက္သန္ပါသည္။

တပ္ဧရိယာအတြင္း လယ္ေျမေတြမွာ စပါးစုိက္ဖုိ႔ ပုသိမ္က စုိက္ပ်ဳိးေရးသမား ကုလားတစ္ေယာက္ကုိ ေခၚယူ ကာ စစ္သည္မ်ားႏွင့္ပူးတဲြ၍ လုပ္ေဆာင္ေစသည္။ ကုန္က်စရိတ္ကုိစီအုိက စုိက္ထုတ္ေပးသည္။ ေရငံစိမ့္၀င္ ေသာလယ္ေျမျဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ စရိတ္အေလအလြင့္ မ်ားသည္ကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ရႈံးလုိက္သည္ မွာ ခြက္ခြက္လန္။

သုိ႔ေသာ္လည္း စီအုိ ရန္ကုန္ကုိသြားေရာက္စဥ္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့ေသာ ေရထြက္ပစၥည္းထုတ္လုပ္ခြင့္ လုိင္စင္ ကေတာ့ ဌာနခ်ဳပ္တစ္ခုလံုးအတြက္ အက်ဳိးမ်ားစြာျဖစ္ထြန္းခဲ့ပါသည္။

တာ၀န္ခ်ိန္ေနာက္ပုိင္းတြင္ စီအုိက စိတ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနတတ္သည္။ တခါတရံ ၁၀ ႏွစ္သားအရြယ္ ကေလးမ်ား ႏွင့္ ဇယ္ေတာက္တမ္းကစားေနတတ္သည္။ အုတ္စက္မွ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္လည္း စကားလက္ဆံုက်ေန တတ္သည္။ တခါတေလ သူစိတ္ဆုိးျပီဆုိလွ်င္ေတာ့ ကေလးဆုိးၾကီးပမာ ရွဴးရွဴးရွားရွား နုိင္လွသည္။

တခါက စီအုိ ရန္ကုန္ကုိေရာက္ေနသည့္အခုိက္တြင္ တပ္မွထြက္ေျပးသြားေသာ စစ္သည္တစ္ဦး စီအုိထံ လာေရာက္ သတင္းပုိ႔ အဖမ္းခံပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ၃ လစာ စုပံုရိကၡာထုတ္ရန္ ေရာက္ရွိျခင္းျဖစ္ရာ အဆုိပါစစ္သည္ကုိပါ ကူညီလုပ္ေဆာင္ေစသည္။ ရန္ုကုန္မွျပန္လာေသာ ရိကၡာသေဘၤာေပၚတြင္ အျခား စစ္သည္မ်ားႏွင့္အတူ ထုိစစ္သည္ပါလာသည္။ တရားခံတစ္ဦးႏွင့္မတူ၊ ခြင့္ျပန္လာေသာ စစ္သည္တစ္ဦး ႏွင့္တူေနေပသည္။ အမႈမစစ္ေဆးမီ တပ္တြင္းအခ်ဳပ္မွာထားသည္ဆုိေသာ္လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပင္။ အမႈစစ္မည္ျပဳေသာအခါ ထုိစစ္သည္၏ ဆႏၵကုိ စီအုိကေမးျမန္းသည္။ စစ္သည္က အရပ္ေထာင္က်ခံျပီး တပ္မွအျပီးထြက္ခ်င္သည္ဟု ေျဖဆုိသျဖင့္ တပ္တြင္းစစ္တရာရံုးျဖင့္ စစ္ေဆးကာ ပုသိမ္ေထာင္မွာ ၆ လက်ခံေစသည္။

စစ္သည္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ တပ္ထြက္စာရြက္စာတမ္းမ်ား ျပဳစုရာတြင္ အက်င့္စာရိတၱမွတ္တမ္းေရးသြင္းရာ၌ “ေကာင္း၊သင့္၊ညံ့” ရွိရာ စီအုိက “ေကာင္း” ဟုမွတ္ခ်က္ျပဳသည္။ က်ေနာ္ၾကံဳေတြ႔ဖူးေသာ တပ္မွဴး အမ်ားစု သည္ ေထာင္က်ထုတ္ပယ္ေသာ စစ္သည္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အက်င့္စာရိတၱမွတ္တမ္းတြင္ “ညံ့” ဟုမွတ္ခ်က္ ေပးၾကတာမ်ားသည္။

စီအုိရန္ကုန္သုိ႔ေရာက္လွ်င္ ဗဟန္း၊ ဟာမိတစ္မွတ္တုိင္အနီး၊ ေရႊေတာင္ၾကားလမ္းရွိ နာမည္ေက်ာ္ ရုပ္ရွင္ မင္းသားၾကီးအိမ္တြင္ တည္းခုိေလ့ရွိသည္။ သူႏွင့္မင္းသားၾကီး၏ မိသားစုမွာ မိတ္ေဆြရင္းမ်ား ျဖစ္ၾကဟန္တူပါ သည္။ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းဆက္ဆံေရးက မိသားစုရင္းမ်ားပမာ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းလွသည္။ အဲဒီအိမ္မွာ စီအုိအတြက္ အိပ္ခန္းတစ္ခု သီးသန္႔စီစဥ္ထားသည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။

အခါအားေလ်ာ္စြာ က်ေနာ္ စီအုိႏွင့္အတူ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္း အလုပ္ဌာနမ်ားသုိ႔ လွည့္လည္သြားရတတ္ပါသည္။ ယာဥ္ေမာင္းစစ္သည္ မပါသည့္အခါမ်ားတြင္ စီအုိကုိယ္တုိင္ ကားေမာင္းပါသည္။ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ စီအုိက က်ေနာ့္ကုိကားေရွ႕ခန္းထုိင္ခံုသုိ႔ေခၚကာ သူႏွင့္ေဘးခ်င္းယွဥ္ထုိင္ေစပါသည္။ နီးနီးကပ္ကပ္ စကားေျပာခ်င္တာ လည္းျဖစ္နုိင္ပါသည္။ အျခားကိစၥတစ္ခုလည္း ျဖစ္နုိင္ပါသည္။

သူႏွင့္ေျပာဆုိဆက္ဆံရသည္မွာ စိတ္သက္သာေပ့ါပါးမႈရွိပါသည္။ မိမိအထက္အရာရွိျဖစ္ေနသျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာ ရိပ္မ်က္ႏွာကဲၾကည့္ကာ ဆက္ဆံရတာမ်ဳိးမဟုတ္။ ကုိယ့္စိတ္ထဲရွိရာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆုိနုိင္ပါသည္။ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း စတုိင္အျပည့္မလုိင္အျပည့္ျဖင့္ အုိက္တင္ခံမေနတတ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ရဲေဘာ္ေတြက သူ႔ကုိေလးစား ေနျမဲ။ ရဲေဘာ္မ်ား စည္းကမ္းေလ်ာ့ရဲ မသြားပါ။

တပ္တြင္း အရာရွိ/စစ္သည္ဆက္ဆံေရး၌ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈရွိရန္ ေနရာတကာ ငါတေကာေကာ၍ အဆင့္ အတန္းခဲြျခားေနဖုိ႔ မလိုေၾကာင္း သက္ေသသာဓက တစ္ခုပင္။ နာယကဂုဏ္ ေျခာက္ပါးႏွင့္ျပည့္စံုေသာ အထက္အရာရွိေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ စစ္သည္မ်ား၏ ခ်စ္ေၾကာက္ရုိေသေလးစားမႈကို အစဥ္အျမဲ ရရွိနုိင္ပါသည္။

မတစ္ေထာင္သားတုိ႔ စုေ၀းေရာက္ရွိရာ ဗုိလ္ေျခတစ္ေသာင္း ေပါင္းစုဆံုစည္းရာ အမိန္႔၊စည္းကမ္း၊က်င့္၀တ္တုိ႔ ျဖင့္ ရစ္ေႏွာင္ထံုးဖဲြ႔ရာ အုိဘယ့္ တပ္မေတာ္အတြင္း၌ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ လူသားဆန္သည့္ တပ္မွဴးေကာင္းမ်ားကုိ လည္း ၾကံဳဆံုထိေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါသည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ..

ေနမင္းသူ