အေမလံုးရီ

ဒီအရပ္ေဒသမွ က်ေနာ္စြန္႔ခြာသြားခဲ့သည္မွာၾကာခဲ့ျပီ။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ ႏွစ္ခန္႔ကျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ က်ေနာ္ခ်စ္ျမတ္နုိးေပ်ာ္ပါးခဲ့ရာ ရြာေလးသုိ႔ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့မည္ဟူေသာ အေတြးတုိ႔ျဖင့္ စိတ္တုိ႔သည္ တက္ၾကြလန္းဆန္းေနသည္။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ အတိတ္မွ အရိပ္တုိ႔သည္ က်ေနာ့္မ်က္လံုးအိမ္မွာ တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ေျပးလႊားေဆာ့ ကစားခဲ့ေသာ ရြာလယ္လမ္းမၾကီး ရြာအေနာက္ပုိင္းရွိ ကန္ေဘာင္ၾကီးေပၚမွ တူတူပုန္းတမ္းကစားခဲ့ေသာ ကုကၠိဳပင္ၾကီးမ်ားႏွင့္ နတ္စင္ၾကီးတစ္ခုလံုးကို ၀ုိင္းရံထားေသာ ထန္းပင္ၾကီးမ်ားကုိလည္း အေတြးတုိ႔ျဖင့္ အစီအရီ ပံုေဖာ္ေနမိသည္။

က်ေနာ္သိပ္ခ်စ္ရေသာ အေမလံုးရီတစ္ေယာက္ သားေပ်ာက္ဘယ္ေန႔ျပန္ေရာက္လာနုိးနုိးႏွင့္ ေစာင့္ ေမွ်ာ္ေနရမည့္ရက္မ်ားကုိ ေတြးမိျပန္ေတာ့ အလုိလုိ၀မ္းနည္းလာမိသည္။ အေမလံုးရီ က်ေနာ့္ကုိ သိပ္ခ်စ္သလုိ က်ေနာ္ကလည္း အေမ့ကုိသိပ္ခ်စ္ခဲ့သည္။ အေမသည္ က်ေနာ့္ဘဝ၊ က်ေနာ့္ကမၻာေလးျဖစ္သလုိ အေမလည္း ထုိနည္းအတုိင္းျဖစ္လိမ့္မည္မွာ ေျမၾကီးလက္ခတ္မလဲြ။

အေမႏွင့္က်ေနာ့္ကုိ ကံၾကမၼာကေပါင္းစည္းခြင့္ေပးခဲ့သလုိ ၾကိဳတင္မျမင္နုိင္ေသာ ကံတရားေၾကာင့္ပင္ ကဲြကြာေစခဲ့သည္။ အေမႏွင့္က်ေနာ္ စတင္ေတြ႔ရွိပံုကလည္း ထူးဆန္းလြန္းလွသည္။ ေရွးဘ၀အတိတ္ေရစက္ ေတြေၾကာင့္လား (သုိ႔မဟုတ္) အေမ့မွာဝဋ္ေၾကြးရွိေန၍လားေတာ့ က်ေနာ္မေဝခဲြတတ္ခဲ့။ က်ေနာ္လူေလာက ၾကီးထဲသုိ႔ ဘဝမုန္တုိင္းၾကမ္းၾကီးႏွင့္အတူ ဝင္ေရာက္ခဲ့ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ ေမြးေမမာတာမိခင္ သည္ က်ေနာ့္ကုိေမြးျပီးျပီးခ်င္း လူေလာကထဲမွာ စိတ္ခ်လက္ခ်ထားရစ္ခဲ့ျပီး တမလြန္သုိ႔ အေမထြက္ခြာသြားခဲ့ ပါသည္။ ၾကမၼာဆုိးသည္ ထုိမွ်ႏွင့္မရပ္ေသး.. မိခင္ဆံုးပါးျခင္းက က်ေနာ္ျဂိဳလ္ဆုိးႏွင့္ဝင္လာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုဆုိကာ ႏွစ္ဘက္ဘုိးဘြားတုိ႔ႏွင့္ဖခင္ျဖစ္သူကုိယ္တုိင္ အႏွီးထုပ္ႏွင့္က်ေနာ့္စြန္႔ပစ္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ အေမလံုးရီက  ေကာက္ယူေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ့္မိခင္ရင္းႏွင့္ အေမလံုးရီမွာ ညီအစ္မဝမ္းကဲြ။ အေမလံုးရီက အပ်ဳိၾကီး၊ အရပ္ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာဝုိင္းဝုိင္း မ်က္ခံုးမ်က္လံုး အလြန္လွပကာ ထုိအခ်ိန္က ပ်ဳိတုိင္းၾကိဳက္ သည့္ႏွင္းဆီခုိင္တစ္ပြင့္ဟု သိခဲ့ရသည္။ ပစၥည္းဥစၥာ ျပည့္စံုျပီး က်က္သေရမဂၤလာ အေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံု၍ လူသားဆန္ေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ အႏွီးထုပ္ႏွင့္က်ေနာ့္ကုိ အေမလံုးရီ၏ ဇာတိေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာ သန္လ်င္ေက်ာက္တန္း အေနာက္ဖက္ရွိ ကရက္ရြာကေလးဆီသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ သည္ဟု က်ေနာ္ သိရွိထားသည္။ အေမလံုးရီသည္က်ေနာ့္ကုိ ႏြားနုိ႔ကုိယ္တုိင္ညွစ္၍တစ္မ်ဳိး၊ ႏြားတံဆိပ္ နုိ႔မႈန္ဘူးကုိေဖ်ာ္၍တစ္ဖံု တုိက္ေကၽြးကာ အသက္ဆက္ေစခဲ့သည္။ အအိပ္ပ်က္ အစားပ်က္ခံ၍ အျမဲတေစအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ရွိေနတတ္သူ။ ရြာထဲရွိလူအမ်ား ကဲ့ရဲ႕မႈဒဏ္ကုိလည္း ဥပေကၡာျပဳျပီး သူ႔အပ်ဳိစင္ဘဝတစ္ခုလံုးကုိ က်ေနာ့္အား ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ ႏွင့္ပံုအပ္ထားသူလည္း ျဖစ္သည္။

အေမသည္ က်ေနာ့္ဘဝ၏ သူရဲေကာင္းၾကီးလည္းျဖစ္သည္။ အျမဲတမ္းသြန္သင္ဆံုးမ လမ္းျပတတ္သူ၊ ဘဝကုိရဲရဲၾကီး ရင္ဆုိင္တတ္ရန္အတြက္ ပံုျပင္ဝတၳဳေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ပညာသင္ၾကားေစျပီး က်ေနာ္ေက်ာင္းမဆင္းမခ်င္း ကန္ေဘာင္ရုိးေပၚမွာ ထုိင္ေစာင့္ေန တတ္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းလာလွ်င္လည္း အေျပးတပုိင္းႏွင့္ၾကိဳတတ္ျပီး ပါးျပင္ကုိ အနမ္းပြင့္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္အားျပည့္ေစခဲ့သည္။ က်ေနာ့္ဘ၀တြင္ အေမလံုးရီသည္သာဖခင္၊ အေမလံုးရီသာမိခင္ပီသေသာ မိခင္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဘဝတြင္ ဖခင္ဟူေသာ နာမ္စားမရိွခဲ့၊ မေတာင့္တဖူးခဲ့။ အေမလံုးရီ၏ အခ်စ္ျဖင့္ပင္ အရာရာ ျပီးျပည့္စံုခဲ့ေပသည္။ ဖခင္ဆုိေသာစကားလံုးမွာ သူစိမ္းဆန္လြန္းလွသည္ဟုပင္ စဲြမွတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဖခင္၏ ေမတၱာတရားကုိ ရရွိခံစားဖူးျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မည္။

က်ေနာ္အသက္ ၇ ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ အေမလံုးရီသည္ မိခင္တုိ႔ဝတၱရားရွိသည့္အတုိင္း ရွင္ျပဳေပးခဲ့ပါ သည္။ ရြာတြင္ အၾကီးက်ယ္ဆံုးေသာ အလွဴတစ္ခုဟုပင္ ေျပာစမွတ္တြင္ခဲ့ပါသည္။ ရွင္ျပဳျပီး ကုိရင္ဘဝႏွင့္ က်ေနာ့္ကုိ ေဆြျပမ်ဳိးျပအျဖစ္ မိခင္အရင္း၏ မိဘမ်ားေနထုိင္ရာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ တဖက္ကမ္းတြင္ရွိေသာ ေအးရြာသုိ႔ အလည္ေခၚသြားခဲ့ျခင္းမွာ သူ႔ဘဝအတြက္ ျပင္မရနုိင္ေသာ အမွားတစ္ခုျဖစ္လိမ့္မည္ကုိ အေမလံုးရီ ၾကိဳတင္ သိရွိပံုမရခဲ့ေပ။ ကံၾကမၼာ တစ္ဆစ္ခ်ဳိးသည္ အလြန္ေၾကာက္မက္တုန္လွဳပ္ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ေသာ က်ေနာ့္ကုိ သက္ရွိထင္ရွား ကုိရင္ဝတ္ႏွင့္ ျပန္ေတြ႔လုိက္ရေသာအခါ အေမ့ဘက္က ေဆြမ်ဳိးေတြ မည္သည့္စိတ္ ဝင္သြားသည္ေတာ့ မသိပါ။ က်ေနာ့္ကုိဖက္ျပီးငိုၾက၊ အေမ့ကုိလည္း လြမ္းဆြတ္ တမ္းတၾကႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ေၾကာင္း တဖြဖြေျပာေနၾကသည္။ အေမလံုးရီကုိလည္း ကိုရင္ေလးကုိ တစ္ပတ္ေလာက္ ထားခဲ့ဖုိ႔၊ တစ္ပတ္ ျပည့္ခဲ့ရင္ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ကရက္ရြာေလးသုိ႔ ျပန္ပုိ႔ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အၾကိမ္ၾကိမ္အလီလီ ေတာင္းဆုိၾက၊ အာမခံၾကေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး အေမလံုးရီ ကရက္သုိ႔ အရင္ျပန္သြားရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ အေမသည္ သကၤန္းဝတ္ႏွင့္ က်ေနာ့္ကုိ ကန္႔ေတာ့လုိက္၊ နမ္းလုိက္ႏွင့္ “သားကုိရင္ေလး.. ၇ ရက္ျပည့္ရင္ အေမ့ဆီကုိ ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္၊ အေမသားကုိ ရြာထိပ္မွာ လာၾကိဳေနမယ္” လုိ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ေျပာျပ နားခ်ျပီး ေလွဆိပ္ကုိဆင္း၊ လက္ခတ္သမၺာန္ေလးျဖင့္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ျပီး ရန္ကုန္ ဘက္ကမ္းသုိ႔ ကူးသြားပါေတာ့သည္။

ေမြးေမ၏ အဖုိးအဖြားတုိ႔သည္ အေမလံုးရီျပန္သြားျခင္းကုိ မဟာအခြင့္အေရးၾကီးတစ္ရပ္အျဖစ္ က်ေနာ္ႏွင့္အေမလံုးရီတုိ႔၏ ဘဝႏွစ္ခုကုိ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ ပုိင္းျခားလုိက္ၾကသည္။ က်ေနာ့္ကုိလည္း ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ ၾကံေတာသခၤ်ဳိင္းထဲတြင္ရွိေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ ဝွက္ထားလုိက္ၾကသည္။ ေနာက္ပုိင္း ဖခင္၏မိဘမ်ား ေရာက္လာျပီး ကုိရင္ထြက္ခုိင္းကာ တာေမြ၊ေက်ာက္ေျမာင္းသုိ႔ ေခၚသြား ပါေတာ့သည္။ အေမလံုးရီႏွင့္က်ေနာ္တုိ႔၏ ကံၾကမၼာက မည္သုိ႔မွျပန္လည္ေပါင္းစည္းခြင့္ မရခဲ့ေတာ့ေသာ ဘ၀အေျခ။ အခ်ိန္တုိ႔သည္ တျဖည္းျဖည္း ဘ၀ကုိ၀ါးျမိဳလာခဲ့သည္။ ရွစ္ေလးလံုး လူထုအေရးေတာ္ပံုၾကီး ျဖစ္ပြားျပီး ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္သည္ ဘဝကုိေနရာမ်ဳိးစံု၌ အစံုအဆန္ကူးခတ္ရင္း အေမလံုးရီေနထုိင္ေသာ ကရက္ရြာ ေလးသုိ႔ အေရာက္ျပန္လာခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္စီးလာေသာ လုိင္းကာေလး ေက်ာက္တန္းေရလယ္ဘုရားနားမွာ ရပ္လုိက္ေတာ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေနရာသစ္ ပတ္ဝန္းက်င္သစ္ႏွင့္ ျပန္လည္ဆက္ဆံရသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ ငယ္စဥ္က ကရက္ရြာေလးကုိ ႏြားလွည္းျဖင့္ သြားရသည္ကုိ မွတ္မိေနသည္။ ခုေတာ့ ႏြားလွည္းေနရာတြင္ ျမင္းလွည္းတုိ႔က ေနရာယူေနျပီ။ ေမးပါမ်ားစကားရ ဟူေသာေဆာင္ပုဒ္ကုိလက္ကုိင္ထားျပီး ျမင္းလွည္းသမားအား “က်ေနာ္ ကရက္ကုိ သြားခ်င္လုိ႔..လုိက္ပုိ႔ေပးနုိင္မလား” ဟု ေမးလုိက္မိေသာ တခဏမွာပင္ ျမင္းလွည္းသမားသည္ က်ေနာ့္ကုိ ေငါင္ေငါင္ၾကီးစုိက္ၾကည့္ ေတြေဝေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ျမင္းလွည္းသမား ပါးစပ္မွ အံက်လာေသာ စကားလံုးသည္ က်ေနာ့္ဘဝၾကီးကုိ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ပမာ မလွဳပ္မယွက္ ရပ္တန္႔သြားေစသည္။

“ညီေလး မင္းေျပာတဲ့ ကရက္ဆုိတာ အခုမရွိေတာ့ဘူးကြ” ဟု လႊတ္ခနဲေျပာလုိက္ရာ က်ေနာ့္ႏႈတ္ဖ်ားမွ “ဗ်ာ” ဟု အာေမဋိတ္သံ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကီး ထြက္သြားသည္။

“ဟုတ္တယ္ညီေလး.. ကရက္ရြာကုိ အစုိးရက ဖယ္ခုိင္းလုိက္တယ္၊ လယ္ေတြ၊ယာေတြ၊ ငါးကန္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ၊ နတ္စင္ၾကီး ဘာတစ္ခုမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။ အရင္တုန္းက အလြန္သာယာလွပျပီး ရြာရဲ႕ဂုဏ္ကုိ ေဆာင္ေနတဲ့ ကုကၠိဳပင္ၾကီးေတြလည္း ေျမေကာ္စက္ၾကီးေတြနဲ႔ ထုိးပစ္လုိက္ၾကလုိ႔ လြင္တီးေခါင္ေခါင္ ၾကီး ျဖစ္ကုန္ၾကျပီေပါ့ကြာ၊ အဲဒီေျမယာ အားလံုးကုိ ေတာထဲက လက္နက္ခ်လာတဲ့ ဟုိဘိန္းဘုရင္ ခြန္ဆာၾကီးက အစုိးရဆီကေန အကုန္ဝယ္လုိက္ျပီေလ၊ အခုေတာ့ ပုဇြန္ေမြးကန္ေတြ တူးေနတယ္ေလ၊ ဒီအရပ္က လူေတြကုိ လည္း အလုပ္လုပ္ခြင့္မေပးဘဲ ယုိးဒယားေတြပဲ စက္ေတြနဲ႔အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ မင္းျမင္ေတြ႔မွာပါကြာ”

 “ဒီလုိဆုိ ရြာကလူေတြ ဘယ္ကုိေရာက္ကုန္ၾကျပီလဲ” လုိ႔ေမးလုိက္ျပန္ေတာ့

“သူတုိ႔အားလံုးကုိ စုစည္းရြာသစ္အျဖစ္နဲ႔ ေျမကြက္ေသး ေသးေလးေတြေပးျပီး ျပန္လည္ ေနရာခ် ထားေပးတယ္။ ဘဝေတြကေတာ့ အဖတ္ဆယ္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး၊ တခ်ဳိ႕က ျမိဳ႕ထဲက အထည္ခ်ဳပ္ စက္ရံုေတြမွာ သြားလုပ္ၾကတယ္။ ျမင္းလွည္းေမာင္းတဲ့လူကေမာင္းေပါ့။ ရရာအလုပ္အကုန္လုပ္ျပီး ဘဝေတြကုိ မေသရံု တမယ္ရပ္တည္ေနၾကရတာေပါ့၊ ဒါနဲ႔မင္းက ကရက္ရြာကုိ သိတယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္သူေတြကုိ သိတာလဲကြ၊ ငါက အဲဒီရြာသားပဲ” ဟုေျပာျပီး သူ႔ကုိယ္သူမိတ္ဆက္ေပးေနျပန္သည္။

က်ေနာ့္ႏႈတ္က တုန္႔ဆုိင္းမေနဘဲ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ “ဦးသိန္းေမာင္ ေဒၚသန္းႏဲြ႔တုိ႔ရဲ႕သမီး အေမလံုးရီရဲ႕သား ၀င္းကုိ ေပါ့” လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး ၾကက္ေသေသ သြားသည္။ ေခါင္းေလး တဆတ္ဆတ္ညိမ့္ရင္း...

“မင္းေတာင္ အေတာ္ၾကီးေနျပီပဲ၊ ေအးေလ ဘဝေတြကလည္း မယံုနုိင္စရာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေန ပါလား” ဟု ဦးတည္ရာမဲ့ ေျပာေနသည္ကုိ က်ေနာ္ေကာင္းစြာ နားမလည္နုိင္ခဲ့။

“ဦးေလး က်ေနာ့္အေမ ေနေကာင္းရဲ႕လားဗ်၊ အရမ္းေတြ႔ခ်င္ေနျပီဗ်ာ.. က်ေနာ္ အေမလံုးရီနဲ႔ မခဲြခ်င္ပါဘဲ ခဲြသြားရတပါ။ က်ေနာ္ အေမလံုးရီကုိ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဘဝေပးအေျခအေနေၾကာင့္သာ ေဝးကြာ ေနရတာပါ ဦးေလးရာ” ဟုဆုိလုိက္မိျပန္သည္။

“ေအး..ေအး.. မင္းသိပ္ခ်စ္တဲ့ မလံုးရီကလည္း မင္းထက္ပုိခ်စ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ငါယံုၾကည္ပါတယ္ကြာ.. မင္းအေမကေလ မင္းမရွိတဲ့ေနာက္ မင္းေနသြားတဲ့ သူ႔အိမ္ေရွ႕က ထန္းပင္ၾကီးေအာက္မွာ မင္းကုိအျမဲတမ္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတာကြ”

“ဦးေလးေျပာေတာ့ ရြာမရွိေတာ့ဘူးဆုိ..”

“ေအး........ရြာေရာက္ေတာ့ မင္းသိမွာေပါ့ကြာ... ကဲသြားၾကမယ္ လာ” ဟု ဆုိကာ ျမင္းလွည္းေပၚ တက္ခုိင္းပါသည္။

ျမင္းလွည္းေလးမွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ရြာသစ္သုိ႔ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ရြာထဲေရာက္ေတာ့သူက “ဟုိနားက ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးက မင္းတုိ႔အိမ္ေလးပဲ ဆင္းလုိက္ေတာ့” ဟု ေျပာျပီး  ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္ႏွင့္ ဆက္ထြက္ သြားပါသည္။ က်ေနာ္ျခံေလးထဲကုိ ေျပး၀င္သြားျပီး “အေမလံုးရီ..သားျပန္လာျပီ” လုိ႔ လွမ္းေအာ္ေျပာ လုိက္ရာ အိမ္ထဲမွ တုိးတိတ္ျဖည္းညွင္းစြာျဖင့္ အဖြားအုိတစ္ဦးဆင္းလာျပီး က်ေနာ့္ကုိစုိက္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ဝဲေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရပါသည္။ အေမလံုးရီ၏ အေမျဖစ္ပါသည္။ ဇရာ၏ ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းမႈေၾကာင့္ အရုိးေပၚအေရတင္ေနေသာ လက္ျဖင့္ က်ေနာ့္ကုိယ္ကုိဆဲြကုိင္ဖ်စ္ညွစ္လုိက္ျပီး ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုေၾကြးေန ပါသည္။ အဖြား၏ ပါးစပ္မွလည္း “သားရယ္ မင္းျပန္လာတာ ေနာက္က်လြန္းလုိက္တာကြယ္.. မင္းအေမေလ မင္းကုိ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တေၾကာ္ေၾကာ္တမ္းတေနရင္း အရင္အိမ္ေရွ႕က ထန္းပင္ၾကီးေအာက္မွာေပါ့၊ မအိပ္နုိင္ မစားနုိင္ တမႈိင္မႈိင္ တေတြေတြျဖစ္ျပီး မီးစာကုန္ဆီခမ္းျဖစ္သြားရျပီေလ၊ ခုဆုိရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ျပီ ေပါ့ကြယ္.. မင္းအေမရဲ႕ အုတ္ဂူေလးလည္း ခုေတာ့ ပုဇြန္ေမြးကန္ေတြျဖစ္ကုန္ျပီသားရယ္...”

( အေမလံုးရီသည္ က်ေနာ့္ကုိလွည့္လည္ရွာေဖြရင္း ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အရူးတပုိင္း အပူမီး၀ုိင္းကာ ထန္းပင္ၾကီး ေအာက္တြင္ပင္ ဘ၀တပါးသုိ႔ ေျပာင္းသြားေၾကာင္း ရင္နင့္မဆံုး က်ေနာ္ၾကားသိခဲ့ရပါသည္)

အေမ....အေမ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။

အုပ္ႀကီးေဖ

၄ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၁၂