ကြန္းခိုဖူးေသာ တကၠသိုလ္က ေန႔ရက္မ်ား

(၁)

ေတာင္ေပၚေဒသတခုရဲ႕ ဆင္ဘုိဆုိတဲ့ ရြာေလးတရြာမွာ လူသားတေယာက္ဖြားျမင္ခဲ့တဲ့ေန႔။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လ ၅ ရက္ေန႔ မနက္ခင္း ၉ နာရီေက်ာ္။ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ား ဧရာဝတီျမစ္ရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း ေႏြဦး အဝင္ ျမစ္ေရတက္တတ္တဲ့ကာလ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕အေခၚ ေနတက္ေရတက္ တုိက္ဆုိင္စြာ ေန႔ကလည္း စေနေန႔။ မိဘေတြနဲ႔ မိခင္ဘက္က အဘိုးအဘြားတို႔အတြက္ သားဦးရတနာ၊ ေျမးဦးရတနာတေယာက္။ ထံုးစံ အတိုင္း သားဦးျဖစ္တဲ့အတြက္ မိဘမ်ားက အဘိုးအဘြားေတြကို ေငြ ၉၀ က်ပ္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေရာင္းခဲ့တယ္။ သားဦးစေန ခိုက္မွာစိုးလို႔တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္မွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီေတာင္ေပၚေဒသ ကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ ျမစ္ႀကီးနားမွာ ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။ ခုဆို က်ေနာ့္ဇာတိ ရြာကေလးေတာင္ ၿမိဳ႕နယ္ေလး တခုအျဖစ္ကို တိုးျမွင့္ေရာက္ရွိခဲ့တာ ႏွစ္အပိုင္းအျခားတခု ရွိခဲ့ပါၿပီေလ။

က်ေနာ္ဟာ အမွတ္(၈) ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ရင္းရဲ႕ တပ္ခြဲတခုေဘးက ဝန္ထမ္းအိမ္ရာမွာ ေနထုိင္ရင္း ႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။ ေဘးနားကပ္လ်က္က အိမ္ေတြကလည္း ႏွယ္ႏွယ္ရရမဟုတ္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕နယ္ ဥကၠ႒ေတြ၊ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းေရးမွဴးေတြ၊ ျပည္နယ္ရဲမင္းႀကီးေတြ ေနၾကတာေလ။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြကို အားက်လိုက္တာ။ ငါလည္း တေန႔မွာ သူတို႔လို တုိင္းျပည္တာဝန္ထမ္းေဆာင္နုိင္ရမယ္ ဆုိတာမသိေပမယ့္ သူတို႔လို ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာကေတာ့ အမွန္။ ဒီမွာတင္ မသိစိတ္ထဲမွာ ေမြးျမဴခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ ကြန္းခိုခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ကို ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ သေႏၶတည္ရာအေျခအေနေလးေတြေပါ့။

မွတ္မွတ္ရရ စတုတၳတန္းရဲ႕ အစ ေန႔ေလးတေန႔။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ေက်ာင္းဖြင့္စရာသီအတိုင္း ေအးစိမ့္စိမ့္ေန႔ေလးတေန႔။ အတန္းပိုင္ဆရာမရဲ႕ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္မိတ္ဆက္ခိုင္းၿပီး ရည္မွန္းခ်က္ေလး ေတြကို ေျပာခိုင္းတဲ့ေန႔ေပါ့။ က်ေနာ္တသက္မေမ့တဲ့ ေန႔ထဲမွာ အဲဒီေန႔ေလးကလည္း တေန႔ေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္သူ၊ ေလယဥ္မွဴးျဖစ္ခ်င္သူ၊ ေလယဥ္မွဴးကိုမွ တုိက္ေလယဥ္ကိုမွ ေမာင္း ခ်င္သူေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခ်င္သူေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာ/ဆရာမျပန္ျဖစ္ခ်င္သူေတြ ကိုယ္စီရည္မွန္းခ်က္ေတြကို ကေလးပီပီ မရွက္မေၾကာက္ေျပာၾကတဲ့ေန႔။ က်ေနာ္ကေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာတခုပဲသိၿပီး တိတိပပရယ္လို႔ မသိဘူး။ ေျပာခ်လိုက္တယ္။ "သားကေတာ့ စစ္သားျဖစ္ခ်င္တယ္" လို႔။ သိေနတဲ့ ဆရာမက "စစ္ဗုိလ္ႀကီး လုပ္ပါသား ရယ္" လို႔ျပင္ေပးေတာ့မွ "ဟုတ္၊ စစ္ဗိုလ္ႀကီး" လို႔ျပန္ေျပာခဲ့တဲ့ေကာင္။

နဝမတန္း ထိလည္း က်ေနာ္ကြန္းခိုမယ့္ တကၠသိုလ္ကုိ တိတိပပမသိေသးပါဘူး။ တခုေတာ့သိလာၿပီ ငါစစ္ဗိုလ္ျဖစ္ခ်င္ရင္ ဗုိလ္သင္တန္းတက္ရမယ္ ဆုိတာပဲ။ က်ေနာ့္ကို ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ အမိစစ္တကၠသိုလ္ ႀကီးနာမည္ကိုေတာ့ ၾကားဖူးလာၿပီ။ လြဲေနတာက ဗိုလ္သင္တန္းဟာ စစ္တကၠသုိလ္ လို႔ထင္ေနတာပဲ။ ဟုတ္ လားဆုိေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတိက်ဘူးေပါ့။ က်ေနာ္သိထားတဲ့ ဗိုလ္သင္တန္းက ဗထူးမွာ ရွိေနတယ္။ နာမည္ကိုေတာ့ စစ္တကၠသိုလ္လို႔ပဲ သိတာရယ္ေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ လြဲလုိက္ပံုမ်ား။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဒီဇင္ဘာလထဲေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေလးက စစ္တကၠသိုလ္တက္ေနၾကတဲ့ ေနာင္ေတာ္(အဲဒီတုန္းက ေတာ့ အကုိလို႔ပဲေခၚတာေပါ့) ေတြေျပာျပေတာ့မွ ေအာ္ ငါတက္ခ်င္ေနတာက ျပင္ဦးလြင္မွာ ရွိေနတဲ့ စစ္တကၠသိုလ္ ဆုိတာကို သိရတဲ့ ဘဝရယ္ပါ။ ဒါေတြကေတာ့ က်ေနာ္ ကြန္းခိုရမယ့္ တကၠသိုလ္ႀကီးကို မိတ္ ဆက္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ အူတူတူ အတတ တေယာက္ရဲ႕ အေျခအေနေပါ့။

(၂)

တကၠသိုလ္ဝင္တန္း(ဆယ္တန္း) တက္ေတာ့ ငါ စစ္တကၠသိုလ္တက္ရမယ္ဆုိတ့ဲ စိတ္နဲ႔ရူးေနခဲ့တာေပါ့။ မွတ္မိပါေသးတယ္ က်ေနာ့္တုိလီထြာလီေလးေတြ ထည့္ဖို႔ အေမဝယ္ေပးထားတဲ့ ေသတၱာေလးေပၚမွာေရးထား တာ ဗိုလ္ေလာင္းထက္ျမက္ရဲရင့္၊ ဗိုလ္ေလာင္းအမွတ္----------------- ဆုိၿပီးေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာ Pen Friend ဆုိတာကလည္း ေခတ္စားေတာ့ ဗုိလ္ေလာင္းတက္ေနတဲ့ အကိုေတြဆီကိုေတာင္ စာေရးေသး။ က်ေနာ္ မ်ား ရူးပံုေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေအာင္ေတာ့ သတင္းစာက စစ္တကၠသိုလ္ ဝင္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာ အ တြက္တုိင္းမွာ သြားယူဝင္ခြင့္ေတြေျဖခဲ့တာေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္ အတူေျဖခဲ့ၾကေပမယ့္။ ေရး
ေျဖမွာတင္ က်ေနာ္တေယာက္ပဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း က်ေနာ့္အတြက္ ဂုဏ္ယူလို႔မဆံုးဘူးေပါ့။ ဟာသေႏွာခဲ့တဲ့ စကားေလးေတြ မွတ္မိပါေသးတယ္။ "မင္း စစ္ဗိုလ္ ျဖစ္ရင္ ငါတို႔ကုန္သည္လုပ္မယ္" တဲ့။

          မွတ္မိေသးတယ္။ ေလွ်ာက္လႊာမွာ ျပန္တမ္းဝင္အရာရွိတဦးဦးရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္လုိတာကိုေပါ့။ ဒီမွာပဲ က်ေနာ့္မိခင္က သူ႔သားက်ေနာ့္ကို သိပ္ျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့ ရင္းႏွီးတဲ့ ေျခလ်င္တပ္ရင္းတခုက ဒုတိယတပ္ရင္းမွဴး တေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းတယ္။ သူနဲ႔သြားေတြ႕ေတာ့ ပ်ဴငွါစြာပဲ ဆက္ဆံၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးပါတယ္။ အရာရွိတေယာက္လို႔မေျပာရဘူး လူကဲခတ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ့္ကိုေသခ်ာၾကည့္ၿပီး "မင္းက ၾကည္းတပ္ အထူးသျဖင့္ ေျခလ်င္ကိုေတာ့ မေလွ်ာက္နဲ႔၊ မင္းပံုစံက လက္ရံုးတခုခုကို သြားသင့္တယ္။ ျဖစ္နုိင္ရင္ ေရတပ္ကိုသြား။ ဘာလို႔ဆုိ လက္ရံုးဆုိတာ ပညာဥာဏ္နဲ႔ ေနတာ။ ငါတို႔ေျခလ်င္ဆုိရင္ေတာ့ မင္း တပ္ရင္းမွာေနရင္ေတာင္ လယ္ထဲဆင္းေနရလိမ့္မယ္" တဲ့။ ဘာမွမသိေသးဘဲ စူးစမ္းစအရြယ္၊ ေနာက္ ဒုတိယ တပ္ရင္းမွဴးတေယာက္ရဲ႕ မွတ္ခ်က္လည္းျဖစ္ေတာ့ ရူးသြပ္တာေပါ့။ ေလွ်ာက္လႊာမွာေတာင္ ဦးစားေပး တပ္မ ေတာ္(ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ) ဆုိတဲ့ေနရာမွာ တပ္မေတာ္(ေရ) လို႔ျဖည့္လိုက္တယ္။

          ဒီမွာပဲ မိခင္ျဖစ္သူရဲ႕ သားတေယာက္အေပၚထားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ေတြ႕ရတယ္။ မိခင္ျဖစ္သူက ညမွာ က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္ "သားရယ္ ဘာလို႔ ေရတပ္ကို ေလွ်ာက္တာလဲ။ သားကို အေမက ၾကည္းတပ္မွာ စစ္ဗိုလ္ႀကီးျဖစ္ေစခ်င္တာ။ သတင္းေတြ တီဗြီေတြမွာေတာင္ ေရတပ္ကလူေတြ ဘယ္ႏွခါပါလို႔လဲ၊ ၾကည္းတပ္က ပဲအဲလိုသတင္းေတြမွာ ပါတာမလား" တဲ့ေလ။ က်ေနာ္လည္း မိခင္ျဖစ္သူဆႏၵကို သိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ နုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ ေလွ်ာက္လႊာကျဖည့္ခဲ့ၿပီးၿပီမဟုတ္ပါလား။

          တပ္မေတာ္ဗိုလ္ေရြးအဖြဲ႕မွာ လူေတြ႕စစ္ေဆးဖို႔အတြက္ က်ေနာ္ဆက္ႀကိဳးစားရျပန္တယ္။ သူက အ ေထြေထြဗဟုသုတေတြ၊ ကိုယ္ကာယႀကံ႕ခိုင္ေရးအပိုင္းေတြကို လူေတြ႕စစ္ေမးတာကိုး။ ေနာက္ Psycho  Test ေတြ၊ ေျမပံုဖတ္တာေတြ အရာရွိတေယာက္အေနနဲ႔ သိသင့္သိထုိက္တာေတြကို ပဏာမစစ္ေမးတာေပါ့။ က်န္းမာေရးအရေတာ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္၊ အရပ္တုိင္းတာေတြ ဒါေတြပါပဲ။ ဒီအတြက္လည္း ေမွာ္ဘီမွာရွိတဲ့ တပ္မေတာ္ေလထီးသင္တန္းေက်ာင္းမွာ သြားေရာက္ေလ့က်င့္ခဲ့တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ေရြးက လူေတြ႕စစ္ေမး တဲ့ သင္ခန္းစာနဲ႔ ေမးခြန္းေတြဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ လြယ္ကူသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအတြက္ ေလ့က်င့္ခဲ့ရ တာေတြျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့လဲ မလြယ္ကူခဲ့ပါလား။

          ဒီလိုနဲ႔ အေျဖကိုသိရမယ့္ အခ်ိန္ေတြအတြက္ အိမ္မွာေနရင္းပဲ စာဖတ္လိုက္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္လိုက္နဲ႔ ေစာင့္စားခဲ့ရင္း ေန႔ရက္ေတြကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ပါတယ္။ တရက္ေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းစစ္ ဌာနခ်ဳပ္က တပ္ၾကပ္တေယာက္က အိမ္ကို စာအိတ္တခုလာပို႔တယ္။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ စစ္တကၠသိုလ္ ကိုသတင္းပို႔ရမယ္လို႔ ပါတယ္။ ေနာက္လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းစာရင္းကိုလည္း ေသခ်ာေရးထားတယ္။ အဲဒီေန႔ဟာ က်ေနာ္သိပ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ထဲက တေန႔ေပါ့။ ေအာ္ ေသခ်ာသတိမထားလိုက္မိတာမ်ားေနာ္ ခုမွ တက္ရ မယ့္အမွတ္စဥ္နံပါတ္ကို ၾကည့္မိတယ္။ စစ္တကၠသိုလ္ အမွတ္စဥ္(၅၀) ဆုိပဲ။ ဒါဆုိ ေရႊရတု အမွတ္စဥ္ေပါ့။ ဦးေဏွာက္နဲ႔ အသိဥာဏ္မွာေတာ့ ေလာကႀကီးအေၾကာင္းဘာမွမသိေသးေပမယ့္ ငါ ဆိုတဲ့ ထင္တလံုးေတြနဲ႔ မိခင္ရင္ခြင္ကို ခိုလံႈဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနၾကေလရဲ႕။

(၃)

          ေကြ႕ေကာက္တဲ့ လမ္းေလးေတြအတုိင္း တက္လာရင္း ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕မွ ႀကိဳဆုိပါ၏ ဆုိတဲ့ စာသားတခု ကိုေရးသားထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေလးရဲ႕ ညာဘက္မွာေတာ့ ထည္ဝါစြာ တည္ရွိေနတာက က်ေနာ္တို႔ တခ်ိန္မွာ ေခၚတြင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ဘုရား။ ဘုရားႀကီးရဲ႕ ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ပညာရည္နုိ႔ေသာက္စို႔ခြင္ေပး မယ့္ အမိတကၠသိုလ္ႀကီး။ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ၊ အိပ္ေဆာင္ေတြကိုၾကည့္ရင္ ရင္သပ္ရႈေမာရပါတယ္။ ကိုယ့္ကို ကိုယ္လည္းျပန္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဒီလိုတကၠသိုလ္ႀကီးမွာ တက္ခြင့္ရေလာက္ေအာင္ အရည္အခ်င္းရွိပါ့မလား လို႔ထင္ခဲ့တာ။ ခုေတာ့ လာမယ့္ ေက်ာင္းဝင္ေဆးစစ္ၿပီးရင္ က်ေနာ္တို႔ဟာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔ မွာ စစ္တကၠသုိလ္က ထပ္မံဖြင့္လွစ္မယ့္ အမွတ္စဥ္(၅၀) ရဲ႕ ဗုိလ္ေလာင္းသင္တန္းသားေတြျဖစ္ေတာ့မွာပါလား။ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာသူအသီးသီးမွာေတာ့ ေဆးစစ္စာေမးပြဲက်ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းသူအခ်ိဳ႕နဲ႔ ေဆးစစ္စာေမး ပြဲေအာင္ျမင္ဖို႔ဆုေတာင္းသူေတြ ေရာေႏွာလို႔ေနပါေတာ့တယ္။

          ဒီေန႔ကို ဘယ္လိုမွေမ့ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔ဆုိ က်ေနာ္တို႔ကို က်ေနာ္တို႔အေခၚ ေအာက္တပ္ရင္းမွာ (ဗိုလ္ေလာင္းအေဆာင္အေယာင္ (ေဒါက္) မတင္ေသးခင္မွာ ထားတဲ့ေနရာေပါ့) ေဆးေအာင္စာရင္းေၾကျငာဖို႔ တန္းစီခိုင္းထားတယ္။ နည္းျပအရာရွိေတြလည္း ၾကည့္ရတာ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကပံုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ နည္းျပအရာရွိ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္က "ဗိုလ္ေလာင္းေတြ ခုဖတ္ျပတဲ့ ဗ်ဴဟာနံပါတ္ေတြ တန္းျဖဳတ္ရင္က်န္ခဲ့ပါ" ဆိုတဲ့ တို ေတာင္း တိက် ျပတ္သားလွတဲ့ အမိန္႔သံၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း စည္းစနစ္တက်ေနဖို႔၊ စည္းကမ္းမေဖာက္ဖ်က္ဖို႔ စတာေတြကို မွာၾကားၿပီး တန္းျဖဳတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ခံစားခ်က္ကိုယ္စီနဲ႔ ရွိေနၾကမယ္ဆုိတာ မေျပာဘဲသိေနၾကပါတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ တိုးတိတ္စြာပဲ သက္ဆုိင္ရာအေဆာင္ကိုယ္စီျပန္ရင္း ကိုယ့္အေဆာင္က ျပန္ပါမလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ရင္ေမာစြာေစာင့္စားရင္း စကားဝုိင္းဖြဲ႕ေနၾကေလရဲ႕။

          ေလာကႀကီးကမတရားဘူးဗ်ာ။ စိတ္မပါဘဲ မိဘကအတင္းတုိက္တြန္းလို႔ဝင္လာတဲ့သူေတြ ေဆးက်ခ်င္ ေတာ့ေအာင္လိုက္တာမ်ား အားလံုးကင္းရွင္းပဲ။ သိပ္ကုိ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ေတြထက္သန္ေနတဲ့သူေတြကေတာ့ မေမွ်ာ္ လင့္တဲ့ ရလဒ္ေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ေယာက်္ားတန္မဲ့မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်က္ႏွာကို က်ေနာ္ ေမ့မရခဲ့ဘူး။ မလုပ္ခ်င္ဘဲ ေဆးေအာင္သူေတြမွာလဲ ေဆးမက်လုိ႔ သူတို႔ေတာ့မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ သူတို႔ရင္ထဲမွာလဲ ေသာကမီးတခ်ိဳ႕ေလာင္ၿမိဳက္ေနၾကတာေပါ့။ ဒီလိုအခ်ိန္ မွာ ဝမ္းသာပါတယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ စိတ္ဆင္းရဲမႈကို ဒီဂရီမတက္ေစဖို႔ ဝမ္းသာမႈကို ေျဖေဖ်ာက္ ထားၿပီး အားေပးႏွစ္သိမ့္ေနၾကတယ္။ ဒါဟာ မိခင္တကၠသိုလ္ႀကီးက မသိမသာသင္ေပးလိုက္တဲ့ စာနာနားလည္ မႈမ်ားလားပဲ။

          က်ေနာ္တို႔တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေန႔ေတြဟာ အမ်ားတကာတကၠသိုလ္ေတြလိုေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုလိုျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့လဲ အမွတ္ရစရာေတြအျပည့္နဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ သင္တန္းရဲ႕ အစေန႔ေတြဟာ ႏူးညံ့မႈမရွိခဲ့ဘူး။ စစ္တကၠသိုလ္ျဖစ္လို႔ ကိုယ္ကာယႀကံ႕ခိုင္မႈကို ဦးစားေပးတယ္။ တဖက္မွာလဲ အရာရွိေတြကို ေမြးထုတ္ေပးတာျဖစ္ျပန္ေတာ့ စာေပသင္ၾကားေရးမွာလဲ အေလးေပးဂရုျပဳျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အစေန႔ဟာ စာသင္ခန္းမွာမဟုတ္ဘဲ စစ္ေရးျပကြင္းမွာျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ မတူညီတဲ့ အစျပဳျခင္းနဲ႔ မိခင္တကၠသိုလ္က က်ေနာ္တို႔ကို စတင္မိတ္ဆက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ပူျပင္းတဲ့ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ ေအာက္မွာ ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ နဲ႔စခဲ့ရတဲ့ တကၠသိုလ္ေန႔ေတြဟာ ေျပာစရာေတြတပံုတပင္ထဲက တခုေပါ့။ ညဘက္မွာ စစ္ေရးျပေလ့က်င့္ခန္း အတြက္ ဖိနပ္တုိက္ၾက၊ ယူနီေဖာင္းျပင္ၾကနဲ႔ မအားရပါဘူး။ မိခင္တကၠသိုလ္ႀကီးက သူ႔ရင္ခြင္မွာေနဖို႔ သူ႔ဝတ္စံု ကိုသတ္မွတ္ေပးထားတယ္ေလ။ အဲဒီဝတ္စံုကို ဘာအေရာင္မွမပါတဲ့ ျဖဴစင္မႈနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ေျပာဖြယ္မလို ေတာ့ပါဘူး။

ေႏွာင္းလြယ္