စိတ္နာနာနဲ႔ ခ်စ္ေနမိတယ္

          ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝကတည္းက ႀကီးျပင္းလာရာ ဇာတိေျမဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ပ်က္ စရာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါေစ မုန္းလို႔မရတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔မွာလဲ ဒီလိုခံစားခ်က္ေလးေတြ ရွိေနခဲ့ၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ နုိင္ငံမွာ ျပည္တြင္းစစ္ေတြရွိတယ္။ ႀကီးနုိင္ငယ္ညွင္း မတရားမႈေတြ ရွိတယ္။ ပိုင္ရာဆုိင္ရာဆုိတဲ့ အေျခအေနေတြ ထြန္းကားတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕ကို လပိုင္းေလးအတြင္းမွာ နုိင္ငံတ ကာအဆင့္မွီေအာင္လုပ္နုိင္ေပမယ့္ ယေန႔တုိင္ မတိုးတက္နုိင္ေသးတဲ့၊ လ်စ္လ်ဴရႈထားျခင္းခံရတဲ့ ရြာေလးေတြ၊ ၿမိဳ႕ေလးေတြကလည္း မေရမတြက္နုိင္ေအာင္ မ်ားျပားတယ္။ ဘယ္လိုအေကာင္းဆံုးဆုိတာေတြကိုမွ ေရြးသံုးေန ၾကတဲ့ လူတစုေသာ အသိုင္းအဝန္းေလးရွိေနသလို အရွက္မဲ့ရံုနဲ႔ အသက္မေသရံုအတြက္ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားေန ၾကရတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းႀကီးလည္း ရွင္သန္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ က်ေနာ္တို႔နုိင္ငံကို ခ်စ္ပါတယ္။

          နုိင္ငံေတာ္ကို ခ်စ္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ဘယ္သူေတြကမ်ား တုိက္တြန္းထားပါသလဲ။ စည္းရံုးထားပါသလဲ။ မရွိပါ။ နဂိုမသိစိတ္ထဲကေနကို က်ေနာ္တို႔ဟာ ခ်စ္မွန္းမသိ ခ်စ္ေနၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္နာစရာႀကံဳေတြ႕ လာျပန္ေတာ့လဲ က်ေနာ္တို႔ စိတ္နာၾကရတာေပါ့။ က်ေနာ္ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ သူရဲသူမိန္ဆုိတဲ့ နယ္ေလးထဲက ေက်းရြာကေလးတရြာ။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကလည္း မေကာင္းပါဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီးဆိုတာ မရွိခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္း ဆုိလို႔လည္း ေက်းရြာက မူလတန္းေက်ာင္းကေလးပဲရွိတယ္။ အလယ္တန္းဆက္တက္ခ်င္လို႔ ရြာခံ မိဘေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ မိဘမ်ားက တဦးကို ၅၀၀ က်ပ္နဲ႔ ဆရာငွါးတက္ခဲ့ၾကရတယ္။ တခါတေလမ်ား ဆို တနုိင္ငံလံုးအတုိင္းအတာနဲ႔ ေက်ာင္းေပါင္းဘယ္ေလာက္ဖြင့္ခဲ့ၿပီ။ ဆရာ/ဆရာမေပါင္းက ဘယ္ေလာက္ေမြး ထုတ္ခဲ့ၿပီဆိုတဲ့ သတင္းစာေခါင္းစည္းေလးမ်ားေတြ႕မိရင္ နုိင္ငံေတာ္လူႀကီးေတြဟာ ငါတို႔ေက်းရြာေလးကိုမ်ား မသိလို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ သိလ်က္နဲ႔ပဲ ပစ္ပယ္ထားေလသလားလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ ဒီလိုေနရာမွာ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းလာရလို႔လည္း က်ေနာ္ က်ေနာ့္ဇာတိေျမျဖစ္တဲ့ ေက်းရြာေလးကို မမုန္းရက္နုိင္ပါဘူး။ ပုိလို႔ေတာင္ အခ်စ္တိုးလာရတာေပါ့။

          အလယ္တန္းေက်ာင္းကိုတက္မယ္ဆိုရင္ သူရဲသူမိန္ၿမိဳ႕ေလးေပၚကို သြားတက္ၾကရတယ္။ အဲဒီကို သြားတက္ဖို႔အတြက္ စက္ေလွနဲ႔ ၁ နာရီေက်ာ္ၾကာ ခရီးႏွင္ၾကျပန္တာေပါ့။ ေလမုန္တုိင္းကလည္း ခဏခဏက် တတ္ေလေတာ့ က်ေနာ္တို႔ပညာတတ္ဖို႔ဆိုတာ တကယ့္ကို စြန္႔စားမႈတရပ္ပါပဲ။  

မိဘမ်ားကလည္း သား/သမီး ပညာတတ္ျဖစ္ေရးအတြက္ စိုးရိမ္ေသာကမ်ားစြာနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ေပးထားၾကရတာေပါ့။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ညေန မုန္တုိင္းမ်ားက်ေနရင္ ရြာမွာ က်န္ရစ္ေနတဲ့ မိဘမ်ားဟာ ေသာကမီးကို ရင္မွာပိုက္လို႔ ေမွ်ာ္ၾကရေတာ့ တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အ႒မတန္းကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီဆိုရင္ေတာ့ နီးစပ္ရာမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းမရွိေလေတာ့ သိမ္ဇရပ္ၿမိဳ႕မွာ သြားထားနုိင္တဲ့ မိဘေတြေလာက္ကသာ ဆက္ထားနုိင္ၾကတယ္။ ပညာသင္ခ်င္လ်က္နဲ႔ အေျခ အေနမေပးလို႔ ေက်ာင္းဆက္မတက္နုိင္ၾကတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတြ႕တုိင္း က်ေနာ္ရင္ထဲမွာ ေအာင့္ တက္လာတတ္လို႔ ႏွလံုးေရာဂါမ်ား ရမလားလို႔ေတာင္စိုးရိမ္မိတယ္။

          ဒီလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းကို ေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ကိုဆက္တက္နုိင္ဖို႔အ တြက္ အခက္အခဲေတြကလည္း ရွိျပန္တာေပါ့။ မိသားစုအေျခအေနနဲ႔ ခရီးလမ္းအေျခအေနေတြအရ က်ေနာ္ အေဝးသင္ပဲယူခဲ့တယ္။ အထက္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ ၁၅ ႏွစ္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ က်ေနာ့္အိပ္မက္ေတြကေတာ့ တသီ တတန္းႀကီးနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ပညာအစစ္ကို မရခဲ့ပါဘူး။ အနီးကပ္သံုးလသြားလုိက္ခ်ိန္မွာ ဆရာမကို ေငြ ၂၅၀၀၀ က်ပ္ေပးသြင္းနုိင္မွ ေမးခြန္းခ်ေပးတယ္။ ဒါေလးကိုပဲ က်ေနာ္တို႔ က်က္ၿပီး ေအာင္လာလိုက္တာ ေအာ္ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ငါဟာ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားတေယာက္ေတာင္ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီေကာ။ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြဟာ ပ်က္လုနီးပါးျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတာ့ က်ေနာ္ တခုကိုပဲစဥ္းစားလိုက္ေတာ့တယ္။ ငါ တဖက္နုိင္ငံသြားၿပီး အလုပ္သြားလုပ္ေတာ့မယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာရေအာင္လည္း မိသားစုေနာက္ခံအေျခအေနေတြ ကရွိလာတယ္ေလ။ 

          က်ေနာ္သိပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ဟာ ပညာေခတ္ဆုိတာ။ ပညာတတ္တေယာက္ျဖစ္မွ လူရာဝင္မယ္ဆုိ တာလည္းက်ေနာ္သိေနတယ္။ ဘြဲ႕တခုရမွ လူရာဝင္မယ္ဆုိတာကိုလည္း က်ေနာ္ခံစားတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ လည္း ဘြဲ႕ရတေယာက္အျဖစ္နဲ႔ေတာ့ ဂုဏ္ယူခ်င္တာေပါ့။ တေန႔ဘြဲ႕ဝတ္စံုဓါတ္ပံုရိုက္နုိင္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ ေလးလည္း က်ေနာ္မက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အားက်လို႔ ဘြဲ႕ဝတ္စံုနဲ႔ မင္းသား/မင္းသမီးမ်ားရဲ႕ ျပကၡဒိန္ေတြကိုလည္း ဝယ္ၿပီး ၾကည့္ခဲ့ရတာ အေမာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဦးေဏွာက္ဗလာနဲ႔ ဘြဲ႕ဝတ္စံုႀကီးဝတ္ရမွာကိုလည္း က်ေနာ္ရွက္ ေနတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား ဘြဲ႕ရလို႔ က်ေနာ့္ကို လာေမးၾကရင္ က်ေနာ္ဘယ္လိုေျဖမလဲ။ က်ေနာ္ဘာေတြကို ဘယ္လိုေျပာျပရမလဲ။ ဒီလိုအေျခအေနေတြနဲ႔ တဖက္က မိသားစုျပႆနာျဖစ္လာတဲ့အခါ က်ေနာ္ ေလာကႀကီး ကေရွာင္ေျပးဖို႔နည္းလမ္းကလည္း တဖက္နုိင္ငံကိုသြားၿပီး အလုပ္သြားလုပ္ဖုိ႔ထက္ က်ေနာ့္မွာ ေရြးစရာလမ္း ေကာင္းေကာင္းမရွိခ့ဲဘူး။ ပညာတတ္တေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ဆႏၵေတြကေတာ့ ဒီေန႔အခ်ိန္အထိ က်ေနာ္ ရွိေန တုန္းပါပဲ။ 

          ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသားဘဝမွာလည္း သာယာ ေျဖာင့္ျဖဴးခဲ့တယ္ဆုိတာ ရွိမွမရွိခဲ့ဘဲ။ ေပၚတာဆြဲတယ္ဆုိလို႔ မိဘေတြနဲ႔အတူ ေျပးလိုက္လႊားလိုက္နဲ႔ မေအးခ်မ္း တဲ့နယ္ေျမေလးမွာ ေနခဲ့ရတာကိုလည္း ရင္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။ ေသခ်ာေတြးလိုက္ေတာ့လဲ က်ေနာ္တေယာက္ ထဲမွ မဟုတ္တာ။ ဘာေၾကာင့္ဆုိတာေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ စစ္ ကို မုန္းတယ္။ တုိက္ပြဲေတြကို မုန္းတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လူမဆန္စြာသတ္ျဖတ္ေနၾကတာကို မုန္းတယ္။ ဒီလို စစ္ဆိုတာကို လူေတြမဖန္တီးခဲ့ ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလို႔လဲ ကေလးတေယာက္လို ေလွ်ာက္ေတြးေနမိတယ္။ တခါတခါဆို စစ္ ဆုိတာ ဘယ္သူက စတင္ဖန္တီးခဲ့ေလသလဲလို႔ေတာင္ က်ေနာ္ေတြးမိတယ္။

          အသက္ကေလးရလာလို႔ ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္သိလာျပန္ေတာ့ က်ေနာ္ သတင္းေတြမွာ တီဗြီေၾကာ္ျငာေတြ မွာ ဆည္ေျမာင္းတာတမံေတြ ေဖာက္တယ္ဆုိတာကို ၾကားေန ျမင္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ေဒသေလး မွာေတာ့ ဒါေတြမရွိဘူး။ က်ေနာ္ ဒီလိုျဖစ္ေနတာေတြကို စိတ္နာမိတယ္။ မဖြံ႕ၿဖိဳးမတိုးတက္ရတဲ့ ဒီလိုအေျခ အေနေတြကို စိတ္နာမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ခ်စ္ေနတယ္။ ဒီနာက်ည္းတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ေရွာင္ေျပးလာ တာ ခုဆုိ ၄ ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္လာခဲ့ပါေပါ့လား။ က်ေနာ္သာ အသက္ေတြႀကီးလာလို႔ ဝင္ေငြေတြရွာလာနုိင္တယ္ က်ေနာ့္ေမြးဖြားရာ ဇာတိေလးကေတာ့ ယေန႔တုိင္မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။ က်ေနာ္ က်ေနာ့္ဇာတိေျမေလးကို တိုးတက္ေျပာင္းလဲေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါက်ေနာ့္ဆႏၵေလးပါ။

          ခုက်ေတာ့လည္း က်ေနာ္အေတြးေတြေျပာင္းလာတယ္။ ဇာတိေျမကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ တဖက္က စားဝတ္ေနေရးအတြက္ က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ရင္ ဒီေန႔ရေနတဲ့ ဝင္ေငြ လို က်ေနာ္ရနုိင္မလား။ က်ေနာ္လို ဘာဘြဲ႕မွမရတဲ့ သူတေယာက္အတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္အကိုင္ရွိပါ့ မလား။ ရွိရင္ေကာ ဒီမွာ လုပ္ေနသလို လုပ္လို႔ရပါ့မလား။ က်ေနာ္ဘြဲ႕မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ က်ေနာ္ စက္ရံုမန္ေနဂ်ာတေယာက္အေနနဲ႔ ဝင္ေငြေကာင္းေကာင္းရတယ္။ မိသားစုကိုလည္း ျပန္ေထာက္ပံ့နုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ လံုၿခံဳမႈရွိတယ္လို႔ က်ေနာ္မခံစားရဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ အျဖစ္အ ပ်က္မ်ားဟာ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ထြက္ေပါက္မရွိေတာ့ဘူးလား။ က်ေနာ့္လို ဘဝတူေတြေကာ ဘယ္ေလာက္မ်ားရွိေနသလဲ။ က်ေနာ္ စဥ္းစားရင္း ဦးေဏွာက္ေတြ ခန္းမတတ္ျဖစ္လာရ တယ္။

          က်ေနာ္စဥ္းစားမိတယ္ က်ေနာ္တို႔ေဒသေလးလို အေျခအေနနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ေဒသေတြ ဘယ္ ေလာက္မ်ား က်ေနာ္တို႔ နုိင္ငံမွာ ရွိေနသလဲ။ က်ေနာ္လို အျဖစ္မ်ိဳး က်ေနာ့္ထက္ဆုိးတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ရင္ဆုိင္ ေနရတဲ့ က်ေနာ္တို႔နုိင္ငံသားေတြေကာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိေနမလဲဆုိတာ က်ေနာ္စဥ္းစားလိုက္တုိင္း အ ေမာဆို႔လာရတယ္။ သတင္းစာေတြထဲက စကားလံုးေတြထက္ အျပင္မွာ အမွန္တကယ္ ျမင္ခ်င္ေတြ႕ခ်င္ပါ တယ္။ ေက်ာင္းရွိၿပီး သင္ၾကားမယ့္သူမရွိတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ၊ ပညာသင္ၾကားခ်င္သူေတြရွိပါလ်က္နဲ႔ သင္ေပးနုိင္ မယ့္သူမရွိတ့ဲအျဖစ္ေတြ၊ ပညာသင္ရေကာင္းမွန္းကုိ မသိၾကတဲ့အေျခအေနေတြ၊ အို မ်ားစြာေသာအေျခအေန ေတြ အျမန္ဆံုး ကုန္လြန္ၿပီးေျမာက္ပါေစလို႔ပဲ တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းမိတယ္။ ဒီလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ျပန္ နုိင္မယ့္ေန႔ကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနေတြၾကားက ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ က်ေနာ့္ဇာတိေျမ က်ေနာ့္နုိင္ငံေလးကို က်ေနာ္ စိတ္နာမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ မမုန္းပါ။ ခ်စ္ပါတယ္။ စိတ္နာနာနဲ႔ကို ခ်စ္ေနရ တဲ့အေျခအေနတခုေပါ့။

မိုးထက္ျမင့္(ေတာင္ေပၚေျမ)။
ဂၽြန္ ၂၄၊ ၂၀၁၂။